Weblog van: Roxane Catz

Bewust Shoppen

Toegevoegd op 07-12-2007 om 00:00

Vraag me regelmatig vertwijfeld af hoe al die vrouwen - waaronder menig vriendin - het iedere dag toch weer flikken om zo goed gecombineerd en nonchalant gestyled ten tonele te verschijnen. Alsof ze allemaal een personal shopper hebben die hen ook nog eens iedere ochtend sms’t wat ze aan moeten trekken.

Ik weet natuurlijk heus wel dat dit niet zo is en ook dat de meeste onder hen minstens één tot vier (en zelfs één met zés!) kinderen hebben, waarvoor ze zelf eerst nog eens leuke kleren moeten kopen en er daarna ook nog eens voor moeten zorgen dat ze die in de juiste combinette dragen, zodat de hele familie ( ja want manlief wordt ook niet vergeten) eruit ziet alsof ze iedere dag zo uit de laatste Living zijn ontsnapt. Vrolijk lachend en wel. Pfffffff....Ik heb alleen maar een man, die geheel self supporting is en een hond die het grote geluk heeft altijd in hetzelfde vachtje te mogen ronddartelen. Tussen het honduitlaten, mijn deadlines, afspraken én boodschappen door probeer ik ook wel eens te shoppen, maar het lúkt me gewoon niet. En als het me dan een keer lukt, zijn mijn maten meestal uitverkocht of zit er gewoon niets bij wat ik leuk vind. Echt vrolijk word ik er dus niet meer van. Terwijl je mij vroeger nergens blijer mee kon maken.

Maar soms, wanneer mijn laatste beha het zelfs heeft opgegeven, kan ik er niet meer onderuit en begeeft ik me wederom en met behulp van de nodige pufjes ‘Rescue Remedy Spray’ in zo’n fijne lingeriezaak alwaar ik me - met het zweet op m’n rug en verstand op nul - in de diverse modellen wurm. Of zoals afgelopen lente toen ik met mijn ‘cadeau-dochter’ (stiefdochter klinkt zo naar) voor het eerst van m’n leven een weekendje Rome deed. Me vergapend aan al het uiterlijk vertoon. Van de grote beelden, gebouwen en pleinen tot de óp en tóp geklede mensen. Zelf ben ik dus ook niet meer zo van de mode. Tegenwoordig ben ik al blij als ik überhaupt ben aagekleed! Meestal in spijkerbroek, gympen/Uggs en t-shirt met – wanneer wat frisser – een gek vestje ofzo.

Maar goed, waar was ik gebleven? In Rome, alwaar ik tussen de vele winkels in een soort van Italiaanse variant van de Zara (of is dat juist Italiaans?) belandde. Zo’n winkel met té veel van alles en met nóg meer mensen. Toen ik er direct net zo hard weer uit wilde lopen, hield Eef, m’n cadeau-dochter, me vast en drukte een beige, soepel leren jasje in m’n handen. Hélemaal iets voor mij, vond ze. “Pas het nou eens even!” drong ze aan. En ja hoor, ze had zowaar gelijk! Elegant en tegelijk ook wel stoer, paste het om mijn nu niet écht Italiaanse afmetingen tóch als het schoentje van Assepoes!En dat ook nog eens voor slechts € 130,--. Ik was de koningin te rijk! Ook later thuis gooide ik hoge ogen bij al mijn vriendinnen. “Jeetje, Rox, wat zie jij er leuk uit!” Ja, dat krijg je, als je dan ineens een keer iets anders aan hebt. Van de weeromstuit droeg ik het toen iedere dag en kocht zelfs mijn lieve, meest modieuze vriendin – die een week later naar Rome ging – mijn jasje ook. En nog wel in een veel leukere en betere kleur die ik natuurlijk weer over ‘t hoofd had gezien. Prachtig grijs-blauw, zo’n kleur die het bij mij zeker langer had overleefd. Want mijn weliswaar off-white jasje was inmiddels wat morsig geworden en na enkele weken gewoon smerig. Hij (of zij?) kon écht niet meer. Zelfs de mevrouw van mijn persoonlijke stomerij Powders kon mij niet meer helpen. ‘Wassen met ordinaire shampoo in de wasmachine’ was haar advies. Zo gezegd, zo gedaan en het resultaat was niet eens zo gek, ware het niet dat mijn kekke Italiaanse jasje helaas een forse Hollandse maat gekrompen was. Nog een keer geprobeerd om er leuk mee voor de dag te komen, maar nee.

Zo komt het dat ik nu ineens weer bewust aan het winkelen ben. Op zoek naar een vergelijkbare variant van mijn Roomse aanwinst, die inmiddels zielig gescheurd in mijn kast hangt. “Niet weggooien, hoor!” drukte mijn ‘mode- vriendin’ me nog op het hart. “Ik kan het goed gebruiken en maak er zo weer iets leuks van!” Hoe ongelukkiger kon ik nog worden?

Maar vandaag, toen ik van mezelf maar weer eens een poging moest wagen, kreeg ik ineens een idee. Hoe heette die Franse modewinkel ook alweer die zo’n twintig jaar geleden , toen ik net in Amsterdam kwam wonen, helemaal hipperdepip was? Anja G? Alice D? Carla V? Nee.....Ja: Agnès B! Dat was het! Bij haar kocht ik destijds mijn állermooiste mode-accessoire èver, namelijk een leren jasje! Hét leren jasje dat ieder zichzelf ook maar een beetje modieus respecterend vriendinnetje in die tijd aanschafte. Het was péperduur (wel zo’n 500 gulden!), maar ach dan at je maar een paar weekjes wat droog brood. Dat deed je nog in die tijd. Het jasje is jaren meegegaan totdat ook dit was verworden tot een vormeloos vodje, dat ik waarschijnlijk heb weggegeven heb aan mijn mode-vriendin, die er toen al raad mee wist.

Vandaag ging ik dus weer op zoek naar die hippe Franse Agnès B. van destijds en kwam tot de verrassende ontdekking dat die winkel gelukkig nog bestond en zelfs geen verfspatje veranderd was. Er waren nog steeds geen andere klanten en het leek net alsof ik ook nog werd geholpen door dezelfde verkoopster met hetzelfde Franse accent dat na al die jaren er kennelijk nog niet beter op was geworden. Of ze nog steeds van die mooie leren jasjes verkochten, wilde ik van haar weten. De verkoopster knikte en liep naar achteren. Hoopvol wachtte ik af en moest bijna lachen toen ze ermee terug kwam. Ze waren net zoals de rest onveranderd en domweg gedateerd. Dat zag ik zelfs! Toch probeerde ik ‘die ene van toen’ nog even aan. Het zag er niet uit! Té hard en té glanzend leer, té kort, té wijd met zo’n asymmetrische sluiting die nog steeds niet aansloot! Hoe was dit mogelijk?!? Het was ook niet eerlijk, want waarom worden al mijn eindelijk-perfect-ontdekte mascara’s, lippenstiften en beha’s wel altijd heel gemeen plotseling uit ‘dé collectie’ genomen, waardoor je het spoor weer helemaal bijster bent en weigert Agnès B. haar ooit-heel- leuke-jasjes ook maar een beetje te ‘up-daten’!?

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Was ik nu boos op het jasje, op Agnès of op mezelf? Ik wist het eerlijk gezegd niet. Maar toen ik op het prijskaartje keek, wist ik het wel. Ruim 1.100,-- euri!! Bijna 5 keer zo duur voor hetzelfde, maar echt niet meer modieuze jasje! Was Agnès nu helemaal gek geworden!

Alhoewel....Agnès kan natuurlijk ook niet anders. We zitten nu eenmaal allemaal gevangen in de euro-gekte. Want ik blijf me erover verbazen hoe die Euro ervoor heeft gezorgd dat we half zo rijk zijn geworden (of twee keer zo arm, t’is maar hoe je het bekijkt), dat alle prijzen ruim zijn verdubbeld, maar dat de Kalverstaat nóg drukker is en iedereen met de dag koopzieker lijkt.

Agnès heeft zich in ieder geval - ondanks alle modegrillen – op dat gebied niet gek laten maken en is rustig haar eigen ding blijven doen. Ik mag die Agnès eigenlijk wel, maar ga toch nog even op zoek naar een leuker jasje. Ik denk dat ik ’t zelf maar ontwerp.

Vakantie

Toegevoegd op 03-06-2007 om 00:00

“Lekker uitgerust?” vraagt mijn buurman nadat we nog maar koud een week thuis zijn van een twee-weekse súper vakantie. “Ja, fijn!, hoor ik mezelf terugroepen, maar ik voel gewoon dat ik sta te liegen. Ik ben binnen één week alweer doorgedraaid en daarom nu alwéér aan vakantie toe. Ondanks het feit dat ik sinds kort in het centrum van Amsterdam woon, mag dat toch geen excuus zijn?! Het is te zot voor woorden!

Wij (man Wilbert - én ons kersverse hondenkind Happy) verbleven in een ‘Hans-en-Grietje-huisje’ in de Pyreneeën, alwaar wij onze dagen vulden met wandelen, lezen, beetje koken en ’s avonds vroeg onder de wol. Zo’n tien jaar geleden had zelfs de meest goedgebekte touroperator deze vakantiebestemming nog niet aan mij kunnen verkopen; dit primitieve huisje waar een ‘modern mens zoals ik’ geen enkel modern geriefelijk comfort kon ontdekken. Wilbert was twee jaar geleden via een kennis op dit alternatieve vakantie-idee gekomen. Ik - niet de rotste om mijn dwangmatige geregel voor een keertje los te laten en hem ook eens een kans te geven - stemde daarom schoorvoetend toe. Mocht het niks blijken dan was ook dat weer achter de rug. En in het meest positieve geval zou het mij wellicht weer wat tijd kunnen schelen in de toekomst. Desondanks leek zijn plan mij onoverkomelijk. Het leek wel kamperen! Want: niks geen verwarming, maar een houtkachel, waarvoor het hout ook nog eens zelf gesprokkeld moest worden. Géén tv - dus boeken lezen! - met tevens het ‘gemis’ van de soms tot wanhoop brengende keuzes uit minstens 40 kanalen. Géén afwasmachine ook, maar een afwasborstel waarmee ik op Zen-achtige wijze iedere avond de afwas deed. Géén magnetron - oké, die had ik zelf al niet – maar ook geen hete luchtoven! Gelukkig wel een keramische kookplaat én een Moulinex grill-oven combinette. Zo eentje die ik ooit van m’n ouders kreeg toen ik voor het eerst op kamers ging wonen. Zonder overbodige toeters en bellen en met slechts drie knoppen. Eén ‘aan-en uitknop’, één voor de oven of grill-keuze en één om de temperatuur mee in te stellen. Hoe overzichtelijk kan het leven zijn? Overigens is die keramische kookplaat niet eens zo nostalgisch maar wel lekker praktisch omdat ‘ie met een veeg van een nat lapje zo weer schoon is, terwijl ik thuis onhandig loop te stoeien met van die zware gietijzeren opleggers op mijn ó zó design doch uitermate onpraktische gasfornuis met wel liefst zes (!)pitten. Zés pitten voor ons tweeën! Terwijl mijn zusje haar zéskoppige gezin lachend en probleemloos door het leven kookt op een doodnormaal, maar heel functionerend vier-pits exemplaar. Daarbij moet je de gasknop van zo’n design ding eerst een half uur ingedrukt houden voordat de pit überhaupt vlam vat. Niet echt bevorderlijk dus voor mijn geestelijke rust. En dat is toch waar ik naar op zoek ben: rust! Het eenvoudige leven is het antwoord gebleken. Zonder te veel prikkels en verplichtingen. Kortom: deze ‘Wilbert-vakanties’ waren een daverend succes. Vakanties van het moderne leven, kan ik bijna stellen. Vakantie van álles waarmee we worden overstelpt of waarvan we denken aan mee te moeten doen. En als fijne bijkomstigheid: weinig tot geen behoefte om te vluchten in wat voor middelen dan ook. Zo simpel en helend kan een eenvoudige vakantie zijn.

Helaas is het prikkelende en snelle leven niet meer te keren en daarom zal ik ermee moeten leren leven. Ik weet dat huilen niet helpt, vluchten geen optie is en verzetten tot niets leidt. Begrippen als acceptatie en overgave zijn voor mij dus zeker van toepassing, wil ik me niet compleet gek laten maken. En vooral ook: mediteren! Van De 3 minuten versie tot de hele lunchpauze desnoods. Daar wordt een mens rustig van, is inmiddels onomstootbaar bewezen. Ik móet daarom meer mediteren (daar gaan we weer met het ‘ge-moet’). Mááár (daar gaan we weer met het ‘ge-maar’).... wel op z’n minst minimaal zo’n twintig minuten per dag. Nee, nu ook geen moedeloos gezucht, want deze kostbare tijd - zo is mij verzekerd - zal me uiteindelijk weer méér tijd opleveren, aangezien ik dan geconcentreerder en meer gefocused zal zijn, waardoor de dag – ongeacht wat deze zal brengen – soepeltjes aan me voorbij zal glijden. In ieder geval soepelér. Pfffffffff!!!!

Ja, ja! Wéten doe ik dit allemaal mag duidelijk zijn! Breek mij de mond daarom niet open. Want DOEN! Dáár gaat het om. En meneer Nike weet ons dat met zijn alom bekende, duidelijke en zeer ware leuze al heel lang te vertellen: Just dó it!

Oké, maar dan wel eerst afmaken wat er nog te doen valt zou ik zeggen. Zo heb ik - om maar wat te noemen – nog welgeteld twaalf (!) UITGEBREIDE gebruiksaanwijzingen. Van onze nieuwe afwasmachine (met dertien functies), vloerverwarming én gewone verwarming (tegenwoordig volledig instelbaar door thermostaatregeling), hypermoderne brandmelders en omgekeerde osmose-waterfilters aan toe. Ze liggen nog allemaal op me te wachten. Om op een dag te worden bediend tot in de perfectie. Tot die tijd doe ik maar wat. Soms waag ik een poging om ze te lezen, maar moderne gebruiksaanwijzingen zijn echt niet meer te volgen. En ik word alleen maar zenuwachtiger van alle tíg andere zaken die op mijn to-do-lijstje fel rood staan te knipperen.

Ik wil daarom meer van het Pyreneeën-gevoel in mijn leven! En volgens mij hebben meerderen met mij die behoefte. Dat je wakker wordt en denkt: wat zal ik eens gaan doen vandaag? .....En de grootste vraagstukken van die dag zijn: welk boek je nu weer zal gaan lezen, waar je deze keer weer naar toe zult wandelen en of je die avond pasta of aardappelen als bijgerecht wilt eten? Mét de heerlijke wetenschap dat je nu echt nergens naar toe moet en al helemaal niets hoeft. Een primaire levens-behoefte zoals bijvoorbeeld eten - voorheen een dagelijkse bijkomstige last (wat móet ik vandaag weer koken?!) - blijkt ineens weer een feest om aan te voldoen. Het simpele leven iets om van te genieten.

Zou ik ze dan misschien toch ook nu nog kunnen beleven - die eindeloze dagen die ik als kind kon ervaren? De vele uren die maar duurden..... Waarin ik me mateloos kon vervelen en waaraan geen einde leek te komen. Ik nooit een vakantie hoefde te regelen - er niet eens naar verlangde - maar gewoon met mijn ouders meeging. En dat was geweldig. Net zoals met mijn man. Die mij meenam naar een plek waar ik dat onbezorgde kindgevoel weer wist te ervaren. Dat gevoel waar ik nu weer naar terug verlang. Tegelijk weet ik dat een ware Yogi de rust temidden van het hectische Delhi kan ervaren en zal ik ook moeten leren om dit gevoel in het drukke hart van Amsterdam te verkrijgen. Daar ga ik over denken. Tijdens mijn volgende vakantie. Nog maar twee weken en dan mag ik weer. Een lang weekend slechts, maar tóch: vakantie! Tot later!

Bewust in wording

Toegevoegd op 10-04-2007 om 00:00

“Het gebeurt nogal eens dat je van plan bent om iets te gaan doen - opnieuw te gaan beginnen - waarvan je weet dat het beter is, en dat je het dan toch niet doet,’ las ik ergens vorige week.

Dus daarom ook hier pas mijn tweede column. Ik durfde eigenlijk niet meer. Zeker niet na mijn belofte dat ik dit keer op tijd zou zijn. Maar ja, niets menselijks is mij vreemd. Daarom werd mijn boek Rox Rauw! uiteindelijk ook geen lofzang over rawfood met een bijbehorende succesverhaal over hoe mijn leven ineens op alle fronten vlotjes en probleemloos verliep. Want dat was niet zo.

Ik was er inmiddels achter gekomen dat we aan elkaar hangen van gewoontes en dat die we die niet in een paar weken de nek om kunnen draaien, aangezien ze daarna weer even hard de kop weer op steken! Alles wat je met kracht bevecht, knokt namelijk net zo hard terug en grijpt je bij de keel wanneer het de kans krijgt. Vergelijk het met een luchtballon die je onder water probeert te houden. Op een zeker moment ‘plopt’ ‘ie – op een zwak, maar zeker moment - weer omhoog. Met dezelfde kracht waarmee je ‘um omlaag – onder controle – probeerde te houden.

Lees mijn vooral mijn verhaal op mijn website http://www.roxanecatz.nl/ onder kopje ‘in de media’ – Tijdschrift Jan, rubriek gezondheid nummer 2, 2005. Wanneer je dat hebt gelezen kan je bijna niets anders denken dan dat de vrouw achter dit verhaal – ik dus - inmiddels overtuigd is van haar verhaal en geen druppel alcohol die daar nog iets aan kan doen.!

Niet dus.....

Het is nu april 2007. Twee jaar later met mijn volgende (voorlopige) conclusie:

Het gaat kennelijk niet zozeer om wilskracht, maar toch écht en alleen om bewustzijn. Ik weet dat nu zeker, anders kan ik deze confession niet schrijven voor Rishis en haar Free Souls. Mét en voor liefde! In mijn eerdere column liet ik wederom weten dat ik was gestopt met drinken....zelfs ruim voor het nieuwe jaar was begonnen. En ik ben er toch weer aan begonnen.

In den beginne was het makkelijk omdat het een nieuwe situatie was en iedereen er het fijne van wilde weten. Ja, in den beginne is alles leuk.

Maar “niet drinken is als topsport bedrijven,” had ex Jellinek directeur Dees Postma me ooit al verteld. En schrijfster Heleen van Royen schreef ook eens in een column dat geheel onthouder net zo vermoeiend is als in Almere wonen, omdat je het voortdurend moet uitleggen.

‘Bewustzijn’ dus. Bewustzijn was ooit een vaag begrip dat slechts en alleen in het geitenharen sokkencircuit z’n bestaansrecht had. Tegenwoordig is ‘bewustzijn’ dé marketingsleutel lijkt wel. Hét hippe uitgangspunt voor alles wat er verkocht moet worden. Van yoghurtijs tot en met de postcodeloterij. Ook als ‘ster‘ kom je dezer dagen echt niet meer weg zonder op z’n minst een Afrikaans miertje te adopteren.

En tja, ik werd me vooral bewust van het feit dat geheelonthouding niet mijn ding is en ben inmiddels wel weer gaan drinken. Bewust ja, dat dan weer wel. Het blijft toch een slap verhaal (waar ik me overigens zeer bewust van ben). Alléén de weekends is het nu. Dan hebben ik én mijn bewustzijn bewust een beetje vrij heb ik bedacht. We zullen zien.

De Weg van de meeste weerstand

Toegevoegd op 30-01-2007 om 00:00

Aangezien ik alle goede voornemens die ik me aan het begin van ieder nieuw jaar plechtig voornam nooit langer dan drie dagen heb kunnen volhouden, besloot ik het dit keer maar eens anders aan te pakken. Daarom stopte ik afgelopen november alvast met drinken. Van alcohol wel te verstaan. Niet dat ik nooit eerder gestopt was, maar beter vaak stoppen dan helemaal nooit meer. Dat zou toch zonde zijn. Ik was tenslotte meer en meer bezig met gezondheid en bewustzijn en had er inmiddels een boek over geschreven. Alcohol & co. paste daar gewoon steeds minder bij. Temeer omdat ik niet zo iemand ben van ‘hè ja, gezellig, nou ééntje dan!’ , maar meer het type dat denkt in flessen, met later op de avond soms nog meer gezelligheid.

O, héérlijkheid, wat heb ik genoten van de lange doorhaalnachten, liefst aan de keukentafel met goedgezelschap en maar door ‘filosoferen’ tot we er bij neervielen. Ik had ze voor geen goud willen missen, maar de volgende dagen des te meer! Ai, wat had ik dan een spijt. Gelukkig duurde dat nooit lang. De volgende dag (en zelfs soms de zelfde avond nog) was al het leed geleden en vergeten. In ieder geval ben ik nu klaar met al die verloren dagen, want die vind je echt nooit meer terug. Dronken, stoned en katerig, dat kennen we nu wel. Tijd voor wat anders. Voor happy sobriety, zoals ze dat zo mooi noemen bij de AA.

Niet morgen, maar nu dus... en dat was afgelopen november. ‘Maar waarom nú, zo vlak voor alle feestdagen?’ vroeg iemand me verbaasd. Dan kon ik toch beter wachten tot daarna? Tja, dan had ik nog wel lekker een aantal weken schuldeloos de nodige glaasjes achterover kunnen slaan en zou ik er bovendien nog extra van kunnen genieten met het idee dat het straks finito basta zou zijn. En dat was nu precies de reden waarom ik dat niet deed. Ik begon langzamerhand in te zien hoe mijn geest/ego mijn goede bedoelingen iedere keer wist te saboteren waardoor ik bepaalde zaken voortdurend uitstelde en mijn leven er niet gemakkelijker op werd. Zo lijkt het in de eerste instantie wel relaxed om een bepaalde taak uit te stellen, maar uiteindelijke blijft het je achtervolgen, komen er weer andere taken bij en lijkt die ene taak alleen maar groter te worden. Het boek “Niet morgen maar nú!” van bestseller therapeutisch auteur Wayne Dyer las ik al járen geleden. Het staat vol met van de gemarkeerde felgroene strepen, maar het heeft weinig uitgehaald. Ik ben domweg een geboren uitstelster en dat maakt het daarom nog eens extra lastig. Maar dat is natuurlijk ook weer een perfect excuus! ‘De weg van de minste weerstand levert later juist de meeste weerstand (en narigheid) op,’ schrijft Jan Peter van Doorn in zijn boek met de fantastische titel ‘Ontploeteren’. De weg van de meeste weerstand blijkt achteraf bezien erg eenvoudig te zijn en verrassend veel voldoening te geven. Dus vandaag, ruim over de helft van het nieuwe jaar, besluit ik deze column die ik al eerder zou inleveren af te schrijven. Maar ik heb nog steeds niet gedronken!! Daarover later meer. Heel binnenkort. No more excuses!

Roxane Catz