Weblog van: Geert Kimpen

Red de Bibliotheca Philosophica Hermetica

Toegevoegd op 29-11-2010 om 17:37

In Amsterdam is een unieke, wereldvermaarde bibliotheek; de Bibliotheca Philosophica Hermetica.

In Amsterdam is een unieke, wereldvermaarde bibliotheek; de Bibliotheca Philosophica Hermetica. Een bibliotheek met een unieke verzameling unieke boeken en manuscripten die zijn weerga niet kent. Het is de bibliotheek waar onder meer Umberto Eco de research deed voor "De naam van de Roos."

Het verhaal van Richard

Toegevoegd op 22-11-2010 om 14:49

Laat me je het verhaal vertellen van een vriend. Richard. Richard Bottram.

Hij had een goed lopend bedrijf, woonde in een mooi huis en op een dag ontmoette hij de vrouw van zijn leven. Een prachtige vrouw. De andere helft van zijn ziel. Zijn zielsverwante met wie hij oud wilde worden en naar het eind van de wereld wilde reizen. Samen met haar besprak hij de dag dat ze zouden trouwen, het uur waarop ze “ja, ik wil” zouden zeggen, en kozen ze een mooi romantisch kerkje uit waar ze samen als getrouwd stel weer uit zouden lopen.
Op die bepaalde dag, op dat bepaalde uur, in dat bepaalde kerkje stond Richard inderdaad naast zijn vrouw. Maar zij… lag in een kist. Enkele weken voor hun trouwdatum was ze ernstig ziek geworden. Het was erg snel gegaan en door een kosmische samenloop van omstandigheden werd ze op die dag, dat uur, en in dat kerkje ten grave gedragen.
Natuurlijk leek het of ook Richards leven over was. Zij met wie hij zijn toekomst wilde opbouwen, was bruusk weg genomen. Hij had een gebroken man kunnen worden. Verbitterd. Verslagen door de hardheid en de onrechtvaardigheid van het leven.
Maar Richard nam een ander besluit. Hij besloot dat hij die ondraaglijke pijn moest transformeren. Hij besloot dat haar dood niet zinloos mocht zijn. En hij wist dat hij de enige was die betekenis kon geven aan deze wrede gebeurtenis.
Richard gaf zijn bedrijf op en besloot 365 dagen lang élke dag een marathon te gaan lopen. Hij wilde iets bovenmenselijks doen, boven zichzelf uitstijgen. Hij hééft het gedaan. 365 dagen lang liep hij iedere dag een marathon van stad naar stad. In iedere stad waar hij aankwam wist hij de aandacht van de plaatselijke pers te krijgen. Hij gaf gedurende dat jaar meer dan 2000 interviews om aandacht te vragen voor kanker. Op het eind van het jaar had hij 250.000 euro opgehaald om te doneren aan het kankerfonds.
Een man zoals jij en ik. Niet bepaald gezegend met bovennatuurlijke atletische gaven. Maar een man die besloot zijn grootste lijden te transformeren tot een geschenk voor de wereld.
Een alchemist in hart en nieren.

En Richard doet het nu weer opnieuw. In een nog spectaculairder project. Opnieuw loopt hij 365 marathons... maar ditmaal in een gigantisch rad dat op Schiphol staat. Een rad dat 24 uur draait, omdat er 24 uur per dag, 365 dagen lang, 3 mensen inlopen. In totaal 30.000 mensen die zich inzetten tegen kanker. Richard liep inmiddels al 37 dagen na elkaar een marathon. Gisteren ben ik hem nog gaan aanmoedigen. Maar ditmaal besteedt de media nauwelijks aandacht aan zijn project. Wat is er met ons aan de hand dat we liever lezen over de zorgen van de deelnemertjes van The Voice of Holland, de relletjes met de vrienden van Geert Wilders, maar dat iemand die een groots project neerzet, ten bate van ons allemaal, zo goed als doodgezwegen wordt, in geen enkele talkshow het woord krijgt?
Wat kan iemand ...nog meer doen dan 365 dagen lang een marathon lopen? Steun Richard! Door mee te lopen, door te supporteren, of door simpelweg een aanmoedigingsmailtje! www.wheelofenergy.org

Interview met Geert Kimpen & Christine Pannebakker over Het Liefdesdagboek

Toegevoegd op 31-08-2010 om 16:49

Boekenclub ECI maakte in de prestigieuze serie 'Schrijvers van Naam" een heruitgave van "Het Liefdesdagboek" van Geert Kimpen en Christine Pannebakker. Zij interviewden dit auteursechtpaar voor het ECI magazine. Het Liefdesdagboek is verkrijgbaar via ECI, www.geertkimpen.com of www.vrouwenpower.eu Het boek is niet verkrijgbaar in de boekhandel.

Geert in 2007 was je een Schrijver van Nu met de titel De kabbalist. Wat heeft dit betekent voor je schrijverscarrière?

Ik was daar ongelofelijk blij mee. Na het publiek dat De Kabbalist in hun hart had gesloten, voelde dat voor mij als een “offici ë le erkenning”. Het etentje, samen met mijn uitgever Lex Jansen, met de jury, Rudy Vanschoonbeek en G é , was dan ook hartverwarmend. Door Schrijver van Nu, te zijn, voelde ik me voor het eerst echt en officieel schrijver. Iemand die ineens mee mocht doen in die literaire wereld, die zo lang zo onbereikbaar voor me leek. En nu nog steeds meld ik trots wanneer me om een korte bio wordt gevraagd, dat ik een Schrijver van Nu, ben, want die titel raak je nooit meer kwijt!

Allebei: Wat is de beste debuutroman die je ooit gelezen hebt?

Geert: Dan ga ik voor “De Naam van de Roos” van Umberto Eco, denk ik. Ik moet bekennen dat ik een “late lezer” ben, in die zin, dat ik een boek vaak veel later lees dan wanneer het uitkomt of een hype is. Het is niet zo dat ik nauwgezet alle debuten bij houd, al ben ik blij dat de jury van Schrijvers van Nu dat wel doet. Ik kies toch meer op het onderwerp een boek uit, dan op een schrijver, en dan maakt het me weinig uit of het iemand eerste of twintigste boek is. Toen ik “De Naam van de Roos” las, was ik overweldigd. Zoveel kennis en wetenswaardigheden, en dan toch verwerkt in een bloedspannende pageturner. Zoiets streef ik nu ook na in mijn boeken. Ik wil graag al mijn ontdekkingen naar oude mysteri ë n delen, maar dan wel smeuiig verpakt in een verhaal dat je hopelijk bij je nekvel grijpt en niet meer loslaat tot de laatste bladzijde is omgeslagen. Overigens heb ik ook heel veel bewondering voor het debuut van Hugo Claus; De Metsiers. Onvoorstelbaar dat hij dit op zijn achttiende geschreven heeft.

Christine: Het dagboek van Bridget Jones vond ik in elk geval het lekkerste. Ik lees zolang ik me kan herinneren, de Grote Namen uit de wereldliteratuur; ik wilde ze in mijn kast hebben en hun woorden in mijn geest. En ineens was zij er. Ik vond dat zo'n verademing. Vrouwen die werken, midden in het leven staan, grote ambities hebben, maar daarnaast ook wel een worstelen met de liefde en zichzelf niet al te serieus nemen. Het is zo lekker als je eens kunt lachen om een boek. Misschien was het grootste compliment over Vrouwenpower wel dat dat de pers schreef dat ze mijn boek 'de missing link' vonden tussen Bridget Jones en Eten, Bidden, Beminnen.

Dit is niet het eerste deel van Het liefdesdagboek (2000: Wie ben ik – in de liefde) dat jullie publiceren. Was het al langer een wens om ook dit deel nog uit te kunnen geven?

Geert: Een wens en een vrees. In het “oude” Liefdesdagboek begint ons verhaal op de dag dat we elkaar leerden kennen. Maar op zich is het natuurlijk veel spannender om te zien hoe twee mensen, met totaal verschillende levens en opvattingen, toch bij elkaar komen. Daarom durven we nu onze singleperiode in deze versie te laten lezen. Toen onze eerste versie uitkwam, inmiddels 10 jaar geleden, was dit nog te dichtbij. Maar, al is het ook best eng, ik wil het graag delen. Ik ontmoet bij mijn lezingen zoveel singels die wanhopig verlangen om hun zielsverwant te ontmoeten. Dan herken ik die enorme hunkering die ik ook had voor ik Christine leerde kennen. Door mijn verhaal nu te laten lezen, hoop ik dat deze singels moed zullen putten; als zo’n hopeloos, su ï cidaal geval als ik een prachtvrouw als Christine kan strikken… dan moet het voor iedereen mogelijk zijn!

Christine: Ik beken dat ik het bloedspannend vind. Natuurlijk snap ik dat juist in het persoonlijke ook het universele zit. Dat iedereen worstelt met het thema liefde. En dat het ook hoopgevend is dat een happy single en ongelukkige einzelganger elkaar kunnen vinden. Maar als ik de tekst nalees, weet ik een ding zeker: mijn moeder mag het echt niet lezen! En liefst de mevrouw bij de bakker ook niet...

Houden jullie nog steeds een dagboek bij? Zo ja, kan het zijn dat we die ook nog kunnen gaan lezen in boekvorm? Zo nee, waarom zijn jullie gestopt?

Geert: We schrijven beiden zoveel, boeken, columns, artikelen, waarbij we altijd figureren in elkaars verhalen. Zelfs op een indirecte manier in mijn romans, die natuurlijk over andere personages gaan, zitten er altijd verwerkte autobiografische elementen uit onze relatie. Dat maakte de noodzaak van een dagboek minder en daarom doen we het nog slechts af en toe. Maar we leven nog wel met hetzelfde uitgangspunt; namelijk dat ons liefdesleven als een spannend boek moet zijn, waarbij we leven van plot naar plot. In de plaats van het Liefdesdagboek, is nu de wekelijkse sabbat gekomen, een liefdesritueel uit de kabbala, dat we ons eigen gemaakt hebben toen ik De Kabbalist schreef. Dat is een wekelijks terugkerend feest waarbij de liefde gevierd wordt, en waarbij je iedere week opnieuw elkaar bevraagd, of je nog “wel goed” bezig bent, of we niet ingedut zijn, en of we ons leven niet in een nieuwe avontuurlijke koers moeten geven. Maar dat er ooit een derde deel van het Liefdesdagboek komt, sluit ik zeker niet uit.

Christine: Toen ik Geert ontmoette zei hij me: ik wil leven als in een spannend boek. En als ik mijn boeken, columns en artikelen lees dan denk ik: daar slagen we zorgwekkend goed in. Soms is het een thriller, het volgende moment   een tragi-komedie, dan weer een reisboek. Mijn werk is   vrijwel altijd autobiografisch getint; ik hou mezelf dus dagelijks een spiegel voor over mijn leven. Dat is zowel confronterend als heerlijk verhelderend.   Als ik wel eens iets wil vertellen over een gebeurtenis gebeurt het niet zelden dat iemand zegt: maar dat weet ik toch, dat heb ik gelezen. Tja.. En dat wordt er met dit Liefdesdagboek niet beter op natuurlijk.

Jullie hebben uiteraard ook boeken apart geschreven (Vrouwenpower, Stap voor stap van wens naar werkelijkheid). Lijkt jullie schrijfproces op elkaar? Pakt de één het heel anders aan dan de ander? Hoe dan?

Geert: We schrijven totaal anders qua aanpak, en ook wel qua stijl denk ik. Alleen de inhoud toont veel verwantschap al verpakken we het totaal anders. Maar ook de werkwijze is geheel verschillend. Ik heb discipline nodig. Iedere dag moet ik een hoofdstuk schrijven. Uren breng ik op mijn kantoor door, tot dat hoofdstuk klaar is. Ik ben een kluizenaar, vaak ontzettend verstrooid, en afwezig, omdat ik dan in mijn boek leef. Gelukkig heb ik een vrouw als Christine en een dochter als Zonneke naast me, om weer in het gewone leven te stappen iedere keer, want anders kwam ik helemaal niet buiten, tenzij om te reizen. Want dat vinden we alledrie het allerleukste onderdeel van het schrijfproces; de wereld ingaan om mysteri ë n te ontsluieren, mensen te ontmoeten die je in geheime kennis inwijden, deelnemen aan bijzondere rituelen… ja, daar mag je ons allebei ’s nachts voor wakker maken!

Christine: Geert vindt dat ik werk in chaos. Maar het werkt heel goed voor mij. Ik vind mijn weg tussen   stapels papieren,   afspraken, mailtjes en sms-jes. Een paar uur per dag kan ik kluizenaar zijn, maar dan flirt het leven weer zo uitbundig dat ik er maar gewoon aan toegeef. En dat maakt mijn boeken ook tot wat ze zijn. Veel mensen schrijven in mijn gastenboek dat ze er energie van krijgen. Dat komt denk ik omdat ik zelf na een paar uur op een stoel, weer wil hollen in de zomerzon. 

Wat vinden jullie van het concept Schrijvers van Naam?

Geweldig! Het is mooi dat op deze manier de Schrijvers van Nu gecontinueerd worden. Dat ze iets nieuws kunnen laten lezen, speciaal voor het ECI publiek, als cadeautje bijna, gezien de zo democratische prijs voor het boek. Het is bovendien heerlijk om eens een boek van 60,70 paginas te mogen schrijven. Dat is een hele prettige lengte om te lezen en te schrijven. En het is een grote eer om ons deel te hebben temidden van al die grote schrijvers. Als ik alvast een tip mag geven voor een volgende ECI reeks: Schrijvers op Pensioen! Dan schrijven we graag over ruim dertig jaar   een Liefdesdagboek hoe het liefdesleven als zeventiger nog steeds spannend is!

Christine: Prachtig! En ze worden ook zo mooi uitgegeven in hard-cover. Het voelt voor mij vooral als een ere-titel.   En hopelijk ervaren de lezers het als een cadeautje aan zichzelf. Een boekje dat niet in de winkel ligt, maar dat er is voor jou. Om lekker te lezen op een terras met je geliefde aan je zijde, of een aantrekkelijke man of vrouw die je nog niet kent een paar stoelen verder zodat de wereld een groot liefdesdagboek wordt vol spannende plotlijnen en onverwachte wendingen.

Wie zouden jullie willen als opvolger voor Schrijvers van Naam?

Zou het niet mooi zijn als wij het stokje mochten doorgeven aan Harry Mulisch? Dat hij nog eens een keer vlamde in een kort boekje? Zelf geeft hij het stokje niet door aan een jongere generatie; dus dan moeten wij maar zo grootmoedig zijn de hand naar hem uit te steken!

Christine: Of Arthur Japin, omdat ik hevig verlang naar een nieuw boek van hem.

 
 

 

Help Jelte, een koene ridder van 9...

Toegevoegd op 01-06-2010 om 08:22

Jelte heeft jouw hulp nodig!

Ieder Mens heeft zijn Bestemming

Toegevoegd op 25-03-2010 om 17:36

De website www.nieuwwij.nl publiceert vandaag onderstaand interview met Geert Kimpen. Geert Kimpen (1965) werd geboren in een katholiek gezin in Vlaanderen en studeerde aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Hij verruilde in 2004 van de ene op de andere dag zijn hectische bestaan als theatermaker voor de rust van de schrijftafel. Dit resulteerde in o.a. de bestsellers De kabbalist en De geheime Newton. Hoe kijkt Kimpen terug op deze keuze, welke keuzes maakt hij tegenwoordig en is de mens volgens hem vrij om zelf keuzes te maken? Acht keuzemomenten maken veel duidelijk…

Katholiek geloof of kabbala?

“Ik vrees dat ik meer en meer een ‘afvallige katholiek’ ben, hoewel dat soms best wel pijn doet. Door mijn schrijven duik ik steeds meer in de kerkgeschiedenis en ben ik bijna dagelijks verbijsterd over de corruptie en het gemanipuleer door katholieke kerkleiders. Ik ben vaak geschokt over het feit dat zaken die me in mijn jeugd zijn meegegeven als ‘normaal’, gebaseerd zijn op vervalsingen en gekonkel in tweeduizend jaar kerkgeschiedenis. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de keuze voor de huidige vier evangeliën, de drieëenheid, de maagdelijkheid van Maria en Jezus, de erfzonde en alle consequenties en frustraties op seksueel gebied waarmee miljoenen mensen zijn opgegroeid, waaronder ik zelf. Om nog maar te zwijgen over de absurditeit van het celibaat dat op dit moment zo actueel is.
Ondanks dit alles zit het katholieke toch ook in mijn bloed. De rituelen zijn prachtig, theatraal en ontroerend. Maar wanneer ik dan weer ontdek dat vele van de rituelen ontleend zijn aan het jodendom, maar dan zo vervormd werden en ontdaan van hun werkelijke betekenis en de vrouwelijke dimensie, valt het me steeds moeilijker om niet met de wolven, die nu overal in de media opduiken, mee te huilen. Want natuurlijk heeft de katholieke kerk ook goede dingen gedaan. Zoals de zaken er nu voor staan, zou ik er niet van staan te kijken als ik nog tijdens mijn leven meemaak dat 2000 jaar katholicisme instort en de inboedel van het Vaticaan verkocht wordt.”

Nederland of Vlaanderen?

“Nog zo’n dilemma. Ik ben officieel nog steeds Belg. Vlaming heb ik me zelf nooit genoemd, omdat dit associaties heeft met het Vlaams nationalisme waar het Vlaams Blok uit voortkwam en ik daar niets mee te maken wil hebben. Maar ook dit doet pijn om toe te geven. De Vlamingen hollen zo’n twintig jaar achterop vergeleken bij Nederland, ontdek ik iedere keer weer. Je kunt in België geen viezer woord uitspreken dan ‘spiritualiteit’. De doorsnee-Belg is een oeraards wezen dat ieder gevoel voor zingeving onderdrukt en belachelijk maakt. Vooral de media, waarvan ik uit mijn verleden als BRT-medewerker nog veel mensen uit ken, blinken uit in cynisme waar niet doorheen te breken is. Bovendien is de Belg zelden recht voor zijn raap. Een Belg durft bijna nooit in je gezicht te zeggen wat hij werkelijk denkt, maar achter je rug wordt er volop gekletst. En tegelijkertijd zijn dit natuurlijk algemeenheden en zijn er gelukkig ook veel uitzonderingen.
Toen ik hier net in Nederland woonde, stierf Koning Boudewijn. Ik herinner me dat dit me emotioneel zwaar aangreep. Die diepe emotionele band heb ik niet meer met mijn vaderland. Mijn dochter heeft twee nationaliteiten: de Belgische en Nederlandse. Op haar 29ste moet ze een definitieve keuze maken. Hoewel ik lachend campagne voer voor de Belgische nationaliteit, zal ik het haar zeker niet kwalijk nemen als ze voor de Nederlandse nationaliteit kiest. Neemt niet weg dat ik erg trots blijf op de grote Belgische kunstenaars. En ik schaar me dus maar bij Jacques Brel die ook een haat/liefde-relatie had met zijn vaderland.”

Schrijver of acteur?

“Absoluut schrijver. Ik doe nu eindelijk wat ik al als kind wilde doen, maar niet durfde. Zoals zoveel mensen hun kinderdromen niet durven te leven uit angst dat ze er niet van zullen kunnen leven, niet genoeg talent voor hebben enzovoort. Ik heb al op jonge leeftijd een levensplan gemaakt; van m’n 20ste tot 30ste zou ik acteren, van m’n 30ste tot 40ste regisseren, en na m’n veertigste zou het echte leven beginnen: het schrijversleven. Zo is het ook ongeveer gegaan. Ik heb heel veel profijt van mijn theaterleven. Het helpt enorm bij het schrijverschap. Ik weet wat een plot is, hoe je personages moet opbouwen, spanningsbogen, handelingen, allemaal zaken die ik in theater uit den treure ‘geoefend’ heb en me nu in mijn ‘privétheatertje’ heel erg van pas komen. Nu regisseer ik ook als schrijver, alleen hoef ik niet te discussiëren met mijn acteurs, vormgevers en producenten. Dat is een verademing. Een groots acteur ben ik overigens nooit geweest. Het is niet zo dat het theater treurt omwille van mijn afwezigheid geloof ik. Maar ik kan weer wel net beter op het podium staan dan de doorsneeschrijver door mijn theaterverleden. Ik weet hoe ik een publiek kan boeien, een verhaal moet opbouwen, en heb niet veel last van plankenkoorts.”

Mysterie of openbaring?

“Ik ben gek op het onthullen van mysteries. Sterker nog: dat is mijn missie. Al mijn romans starten met het willen ontraadselen van de grote vragen des levens. Er zijn gelukkig nog zoveel mysteries op te lossen, dus aan inspiratie geen gebrek. Het is heerlijk door mijn schrijverschap de luxe te hebben alle tijd te kunnen nemen om werkelijk in die mysteries te duiken en te proberen zo dicht mogelijk bij antwoorden te komen. Antwoorden gebaseerd op kennis, inzicht en bronnen.
Met openbaringen heb ik het moeilijker. Ik geloof dat er mensen zijn die werkelijk goddelijk geïnspireerde inzichten krijgen. Die een opening in hun geest kunnen maken waardoor ze af kunnen tappen van een diepe bron van wijsheid, of inzicht. Niet alleen religieuzen trouwens, ook wetenschappers zoals Einstein, Newton, en natuurlijk Archimedes deden door een flits van inzicht hun grootste ontdekkingen. Alleen zijn er in deze tijd wel heel veel mensen die beweren openbaringen te krijgen. Maria Magdalena moet wel de hele dag aan het fluisteren zijn als je alleen al kijkt hoeveel mensen gechannelde berichten zouden krijgen van haar.”

Keuze of bestemming?

“Ieder mens heeft zijn bestemming, maar niet ieder mens volgt zijn bestemming, want dat is de keuze. Soms kiezen mensen er toch voor om, ondanks dat er zoveel haken en ogen zitten aan het leven dat ze leiden, niet te veranderen uit angst voor het onbekende. Dat is de keuze en vrije wil van de mens. Ik zelf kon op een bepaald moment niet anders dan luisteren. Toen mijn dochter Zonneke geboren werd, moest ik eindelijk gaan doen waarvoor ik hier op aarde kwam: schrijven. Hoe zou ik ooit haar kunnen stimuleren om haar hart te volgen, om te doen wat ze moest doen, als ik het immers zelf niet deed? Die kerstnacht 2002 dat ze geboren werd, veranderde mijn leven.”

Werk of vrouw?

“Een onmogelijke keuze. Ja, mijn vrouw natuurlijk. Zonder haar was ik nooit geworden wie ik nu ben. Zij zag mijn mogelijkheden al in me, voor ik ze zelf zag. Zij heeft me gestimuleerd, moed gegeven, geïnspireerd om te gaan doen wat ik nu doe, met alle risico’s van dien. Niemand zat op mij te wachten als schrijver. De lange periode dat ik aan mijn eerste boek schreef, hadden we geen inkomsten. Alle spaargeld werd opgesoupeerd. Maar zij heeft daar geen seconde moeilijk over gedaan. Integendeel, ik moest het doen. Maar onze liefde is ook gebaseerd op schrijverschap. Ik ben niet alleen verliefd op haar geworden omdat ze bloedmooi was, en een bijzondere ziel, maar ook op haar schrijverschap. Zij schreef al boeken toen dat ver buiten mijn mogelijkheden leek te liggen. Soms vragen mensen me; hoe kan ik weten of iemand mijn zielsverwant is? Volgens de kabbala is je zielsverwant die persoon die dezelfde spirituele missie in deze wereld heeft. Als je dat deelt met elkaar, wordt het zo krachtig en verdubbelt je potentieel als mens. As je dezelfde dromen en idealen hebt, dan blijf je elkaar stimuleren en inspireren. Zoals zij mij helpt bij mijn schrijverschap, doe ik precies hetzelfde bij haar. En ik ben dan ook apetrots op haar nieuwe boek Vrouwenpower.”

Allochtoon of nieuwe Nederlander?

“Ik heb zelf bewust nooit een nieuwe nationaliteit genomen. Ik zal wellicht als Belg sterven. Ik vind het heel moeilijk om van nationaliteit te veranderen omdat het een mens definieert. Ook al heb ik moeite met “Belgengedrag” , het zit ook in mij. Ik zou me er niet aan ergeren, als ik het niet in mezelf herkende. Je nationaliteit zit in je bloed, het is een volksaard. Ik zou dus nooit een echte Nederlander zijn. Het heeft natuurlijk ook nadelen om al 20 jaar hier te wonen als Belg. Ik mag niet stemmen voor de Kamerverkiezingen. Als ik me zelf niet economisch red, kan ik zo het land worden uitgezet. Is een paar jaar geleden gebeurd met een Belgische vrouw. Maar dat is dan maar zo. Ik voer die discussie nu ook met een vrouwelijke rabbi over het jood zijn. Volgens haar is het gevaarlijk om het jood zijn als een nationaliteit te omschrijven, omdat het tot de Holocaust geleid heeft. Maar toch vind ik; het is een volk. Met een extra gen blijkt overigens uit wetenschappelijk onderzoek dat geen enkel ander volk heeft. En een heel kenmerkend volk dat de hele geschiedenis doorkruist, en niet voor niets het uitverkoren volk wordt genoemd, dat bij zovelen zulke heftige emoties oproept. Ik zal daarom ook naar mijn gevoel nooit joods kunnen worden. Net zoals ik nooit Nederlander zal worden.”

Geert Wilders of Job Cohen?

“Van Geert Wilders bewonder ik beslist de retoriek. Hij is samen met Jan Marijnissen zowat de enige die en bevlogen en begrijpbaar een betoog kan houden, met verve en humor. Job Cohen is in vergelijking met hem erg saai naar mijn gevoel. Dit land heeft na Balkenende absoluut een bevlogen, gepassioneerde leider nodig a la Obama. Dat is een man die een volk vleugels geeft, hoop, inspiratie en zin om de problemen eensgezind aan te pakken. Dat is Geert Wilders natuurlijk niet. Zijn boodschap is gebaseerd op angst en verdeeldheid. Maar je zou wensen dat er een politiek leider zou opstaan met de verbale kracht van Wilders, alleen dan met een andere boodschap.”

Door Greco Idema
Meer informatie over Geert Kimpen; www.geertkimpen.com

Een experiment dat jouw leven kan veranderen

Toegevoegd op 25-09-2009 om 18:39

Ik geloof niet in de crisis. Ik geloof niet in 2012. Ik geloof niet in coaches. Ik geloof niet in The Secret…

Geert Kimpen schreef onderstaand artikel voor het septembernummer van Spiegelbeeld. Degenen die het gemist hebben, kunnen het hier nalezen.

EEN EXPERIMENT DAT JOUW LEVEN KAN VERANDEREN…
Door Geert Kimpen.

Ik geloof niet in de crisis.
Ik geloof niet in 2012.
Ik geloof niet in coaches.
Ik geloof niet in The Secret…

Het lijkt of we collectief bevangen zijn door een immense verwachting van allerlei zaken die buiten onszelf liggen. De ene verwacht dat onze bewustzijnstoestand totaal zal omkeren in 2012. De andere verwacht dat de financiële crisis een voorbode is van het instorten van onze maatschappij. Nog iemand anders verwacht dat de goede coach, het juiste zelfhulpboek of de verlichte goeroe hem de oplossing zal bieden. En nog anderen verwachten dat als ze maar hard genoeg in iets geloven, dat het universum er dan wel voor zal zorgen dat het gebeurt… Ik geloof hier allemaal niets van…

Zelfs al zijn er ruimteschepen vanuit de pleiaden onderweg om de aarde te bezoeken, zelfs al besluit de Maitreya om eindelijk zijn eenvoudig bestaan als afwasser in Londen op te geven en zich wereldwijd bekend te maken, zelfs al is Michael Jackson niet echt dood en wordt zijn herrijzenis mondiaal live uitgezonden, ook al stuurt Maria Magdalena gechannelde boodschappen naar iedere vrouw die het horen wil op aarde… wat dan nog…?

Worden Wij Wakker, luidt de titel van een boek van Marcel Messing dat ons voor veel rampspoed waarschuwt, zijn Engelse collega David Icke doet ons huiveren voor de bloedlijn der reptielen die over deze wereld heersen en de Maya deskundigen tuimelen over elkaar heen om te voorspellen wat er in 2012 gaat gebeuren.

Ik zou ook dezelfde vraag willen stellen; Worden Wij Wakker? Wakker uit deze collectieve angst en doemscenario’s, wakker uit buitenaardse verwachtingen, wakker uit de verafgoding van goeroes, leraren en mediums, wakker uit de complottheorieën, wakker uit die nachtmerrie die ons, ons geluk buiten onszelf doet plaatsen.

Ik geloof in de mens en in de maakbaarheid van ons leven, en ons vermogen om van deze wereld een aards paradijs te maken. Niet in een verre toekomst, niet door voorspellingen, niet door het wachten op een collectieve bewustzijnsverandering. Ik geloof alleen in het nu, want dat is alles wat er is. Wat we daarstraks hebben nagelaten, kunnen we nooit meer inhalen, wat er morgen gaat gebeuren, daar kunnen we alleen naar gissen, maar wat we nu doen, bepalen we helemaal zelf.

Als we werkelijk verlangen dat er in 2012 een ander tijdperk begint, dan zullen we daar nu de fundamenten zelf voor moeten aanleggen. Niet in bange afwachting of blijde hoop drie jaar blijven stilzitten, maar aan de slag! Er valt zoveel te doen. Zolang er kinderen sterven van honger, of ziekte, zolang er armoede bestaat, zolang er mensen eenzaam zijn, zo lang er mishandeling is, verkrachting, moord, oorlog, hebben we geen seconde te verliezen.

We gaan toch niet de mensen die spiritualiteit iets voor “zwevers” noemen, gelijk geven? Spiritualiteit is niet vaag. Spiritualiteit is niet met je hoofd in de wolken. Spiritualiteit is niet ergens tussen hemel en aarde. Spiritualiteit is hier en nu. Spiritualiteit is de handen uit de mouwen steken. In de manier waarop we met onze medemens en de wereld omgaan, kunnen we laten zien hoe spiritueel we zijn. Laten we het doemdenken over aan de Pauw’s en Wittemans’ van deze planeet, maar laten wij als “spirituelen” bewijzen dat we niet zeuren over de toestand in deze wereld, maar er iets aan doen!

Ik geloof in jou. Ik geloof in jouw oneindige mogelijkheden en talenten. Ik geloof dat jij een bijdrage aan deze wereld kan leveren, die niemand anders kan leveren. Ik geloof dat als jij jezelf tot maximale ontplooiing brengt, jij een onuitwisbare indruk op deze planeet zult nalaten.

Wij mensen kunnen zoveel meer dan dat we vaak denken. We hebben zoveel meer slapende talenten, sluimerende eigenschappen, ingedutte dromen. We zijn er ons vaak niet eens bewust van. Omdat we ooit teleurgesteld geweest zijn. Omdat het ons ooit niet gelukt is. Omdat we ooit eens op onze bek gegaan zijn, en daaruit de conclusie hebben getrokken, dat het ons nooit zou lukken. Dat we losers zijn, minder begaafd dan de anderen, dubbeltjes die nooit een kwartje zullen worden, geboren mislukkingen. Allemaal gedachten en affirmaties over onszelf die we zijn gaan geloven. Gedachten die we hebben, maar die we niet zijn.

Het wordt inderdaad tijd dat wij wakker worden. Dat we al die stemmetjes in ons hoofd die ons vertellen dat iets onmogelijk is, het zwijgen opleggen. Dat we onszelf nieuwe ervaringen gunnen, opnieuw durven te dromen, opnieuw durven te leren, opnieuw op onze bek durven te gaan, maar nu met de kennis dat het er niet om gaat hoe vaak we vallen, maar om hoe vaak we weer opstaan.

Want dat is het kenmerk van de werkelijk grote leiders van deze wereld. Het zijn stuk voor stuk mensen die geleden hebben. Nelson Mandela, de Dalai Lama, Moeder Theresa, Jezus, Boeddha… noem maar op. Ze zijn pas zo groots en inspirerend geworden dankzij hun lijden. Omdat zij ons daarin getoond hebben, dat ze in het lijden, de wind tegen, de pech en de rampspoed hun kracht hebben gevonden. Ze hebben hun lijden getransformeerd tot een geschenk voor de wereld. Ze gingen niet in een hoekje huilen, of zich een slachtoffer voelen, ze zijn niet verbitterd geworden, hebben niet passief afgewacht tot iets van buitenaf hun kwam redden. Nee, ze zijn zelf weer opgestaan. Ze hebben hun eigenbelang overstegen en zijn aan de slag gegaan voor de wereld. En daar hebben ze zo’n immense kracht in gevonden, zodat ze het verschil maakten voor miljoenen andere mensen.

En daar zijn we allemaal toe in staat. In spirituele kringen heeft het “ego” een slechte naam. We moeten het ego overwinnen, loslaten, ontstijgen. Onzin! De meeste mensen hebben geen last van een te groot ego, maar van een te klein ego. De meeste mensen onderschatten waar ze zelf toe in staat zijn. Het ego is wat een mens drijft. De drang om iets neer te zetten in de wereld, de wereld te veranderen, een steen te verleggen in een rivier op aarde. Zonder ego waren er geen kathedralen gebouwd, symfonieën gecomponeerd, meesterwerken geschreven, medicijnen uitgevonden. Allemaal producten van gedreven mensen die iets wilden nalaten in deze wereld, die het verschil wilden maken. Alleen… niet alleen voor zichzelf, maar ook als geschenk voor deze wereld. Elke grote leider had een groot ego, van Mandela, tot Jezus. Of was het bescheiden om te zeggen: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.”… Maar wat wij van hen kunnen leren is dat ze hun ego koppelden aan een hogere levensmissie, die hun eigen belang oversteeg. Hun persoonlijke droom, werd een droom voor de wereld. En elke verandering begint met de legendarische woorden, I have a Dream…

We moeten daarom niet ons ego ontstijgen, maar ons egoïsme. We moeten kijken hoe dat dat waar wij van dromen, een droom voor de wereld kan zijn. Hoe ons talent de wereld tot een betere plek kan maken. Wat wij kunnen betekenen.

En daarom is de crisis het beste wat ons kon overkomen. De crisis, elke crisis, dwingt de mens om stil te staan bij zijn leven. Klopt het wel wat we aan het doen zijn? Is dit wel de goede weg? Zijn de prioriteiten die ik altijd stelde, nog wel dezelfde prioriteiten als waar ik nu mijn leven naar wil inrichten? In de crisis kunnen we onze werkelijke kracht vinden, de werkelijke reden waarom we hier zijn en wat we hier te doen hebben. Ons werkelijke talent ontdekken.

En het antwoord is eenvoudig. We zijn hier om de beste vorm van onszelf te worden en het beste van onszelf aan deze wereld te geven. Als we dat werkelijk allemaal zouden doen, van de timmerman tot de bankdirecteur, van de dokter tot de vuilnisman, dan zouden we werkelijk het Aards Paradijs kunnen creëren. Hier en nu. Martin Luther King zei het al tegen zijn kleinzoon: “Je leven begint pas als je je roeping gevonden hebt. En als je roeping is om straatveger te worden, zorg dan dat je de beste straatveger wordt die er ooit geleefd heeft. Zorg dan dat men na je dood naar de deur van je huis zal wijzen, met de woorden, daar woonde een straatveger zoals er nooit eerder een geleefd heeft!”

Laten we stoppen met het heil buiten onszelf zoeken, en in onszelf te ontdekken wat we te doen hebben, wat we kunnen betekenen, wat we kunnen geven. En laten we vooral leren geven. De focus te veranderen, van wat kunnen we ontvangen, naar wat kunnen we geven. Voor wie kunnen wij vandaag het verschil betekenen? Dat kan heel klein zijn, van een compliment, een glimlach tot een eenvoudige bemoediging. Maar het kan ook heel groots zijn, wie kunnen we geld lenen omdat we in zijn droom geloven? Kunnen we niet beter investeren in iemand die we kennen, dan in aandelen van bedrijven waar we niet eens van weten wat ze precies maken? Wie kunnen we met wie in contact brengen? We beschikken allemaal over een uniek netwerk. Die ene persoon die jij kent, kan de deur openen naar een beter leven, voor iemand anders. Hou jij je netwerk angstvallig voor jezelf, of wil je het delen? Jij hebt zoveel te geven; jouw netwerk, jouw kennis, jouw wijsheid, jouw geld, jouw liefde, jouw medeleven, jouw ervaring. Wie kan jij vandaag helpen?

En als we dat allemaal zouden doen, dan wordt het vanzelfsprekend dat jij opeens ook geholpen wordt. Dat ook voor jou opeens deuren opengaan, waarvan je niet eens wist dat ze er waren. Dat jij uit onverwachte hoek opeens een beslissend duwtje in de rug krijgt. Want de clou is, dat geven en ontvangen hetzelfde is. De clou is dat we allemaal één zijn, terwijl we in afgescheidenheid zijn gaan geloven. Maar wanneer we werkelijk in die eenheid gaan geloven, dat jij en ik hetzelfde zijn, en dat alles wat ik voor jou doe, ik tegelijkertijd ook voor mezelf doe, dan zijn we samen tot mirakelen en wonderen in staat. Dan kunnen we samen de wereld veranderen. Dat is het collectieve bewustzijn. Aktie. Tot handelen overgaan. Tot helpen. Tot geven. De waarheid is dat jij de crisis bent, en de oplossing ervoor. Dat jij 2012 bent, dat jij een coach bent, dat het geheim van the Secret niet is wat je kunt ontvangen, maar wat je kunt geven.

Daartoe ben ik met een heel ambitieus experiment begonnen. Het Wensenboek. Ik heb een website gemaakt, www.wensenboek.com waar jij je grote wens kunt formuleren. Dat wat jij graag wilt realiseren in je leven. Andere mensen kunnen daar op reageren, door jou te helpen. Door jou tips te geven, advies, inspiratie, je in contact te brengen met anderen. En jij kunt precies hetzelfde doen bij de anderen, vanuit jouw kennis. Want wat voor de ander een torenhoog probleem kan zijn, daar kan jij een heel eenvoudige oplossing voor hebben. Wanneer iedereen in het Wensenboek kijkt wat hij voor de ander kan betekenen, dan zul je versteld staan wat de anderen voor jou kunnen betekenen. Wanneer we ons netwerk, onze kracht, ons talent bundelen, dan zijn we tot wonderen instaat.

Het wordt tijd dat we wakker worden. Dat we de handschoen opnemen. Dat we tot Aktie komen. Dat we ontdekken dat een betere, andere wereld niet buiten onszelf gecreëerd wordt, maar door onszelf. En dat dit het enige moment is om daar ja tegen te zeggen.

Formuleer nu jouw wens op www.wensenboek.com en kijk wat je voor de ander kan betekenen, en wat hij voor jou zal betekenen! En creëer wonderen.
Succes!

Geert Kimpen verruilde in 2004 zijn carriere als theaterregisseur om zijn droom te gaan leven; schrijver worden. In 2006 verscheen zijn debuutroman De Kabbalist die inmiddels in 15 landen verkrijgbaar is en in Nederland 17 keer werd herdrukt. Ook zijn tweede roman De Geheime Newton is inmiddels al 4 keer herdrukt. Onlangs verscheen zijn derde boek “Stap voor Stap van wens naar werkelijkheid”.

Publiceer je wens... en laat je helpen!

Toegevoegd op 06-07-2009 om 20:40

Deze week werd een nieuwe website gelanceerd die een krachtig hulpmiddel kan zijn om jouw grote wens te realiseren... www.wensenboek.com

In Het Wensenboek kan je namelijk jouw wens publiceren.
Je wens kenbaar maken aan de wereld, is een eerste belangrijke stap om hem tot verwezenlijking te brengen.

Zodra je je wens geplaatst hebt, kunnen alle andere deelnemers en bezoekers van het Wensenboek op jouw wens reageren; ze kunnen je tips geven, advies, in contact brengen met mensen die je kunnen helpen, motiveren enzovoort.

Je kunt ook live chatten met de andere deelnemers waarin je of in groep, of 1 op 1, ervaringen kunt uitwisselen, grote momenten kunt vieren, of uit kunt huilen wanneer het even tegen zit.

De kracht van Het Wensenboek is dat je samen zoveel meer weet dan alleen. Door deze kennis, kracht en je netwerk te bundelen... kun je samen wonderen tot stand brengen!

Die ene tip, of dat ene contact dat jij nodig hebt om je wens in de wereld neer te zetten, kan je hier vinden.

Reeds honderden mensen hebben hun wens gepubliceerd in Het Wensenboek. Hoe meer deelnemers, hoe meer verzamelde kennis en wijsheid.

Samen kom je zoveel verder dan alleen.

Dus... of je wens nu is om een boek te schrijven, een praktijk op te richten of bloeiend te krijgen, je zielsverwant te vinden, meer zelfvertrouwen of succes te krijgen of wat dan ook... in het Wensenboek vind je mensen die dezelfde wens hebben, die je kunnen helpen, en je kunnen motiveren om jouw grote wens nu eindelijk te realiseren!

Grijp deze kans! Het is gratis! Er is geen enkele verplichting! Het bezorgt je veel plezier! Je leert er mensen kennen met wie je anders niet in aanraking kwam. Het is het krachtigste hulpmiddel tegen alle sombere berichten. Een plek van hoop in plaats van wanhoop! En... je hebt niets te verliezen, alleen te winnen!

Tot in Het Wensenboek.
WWW.WENSENBOEK.COM

Exclusieve korting voor de Rishis-Website-Bezoekers op Stap voor Stap!

Toegevoegd op 24-06-2009 om 16:31

In Stap voor stap van wens naar werkelijkheid vertelt Geert Kimpen (schrijver van De kabbalist en De geheime Newton) hoe hij via de kabbala de Tien Wetten van de Creatie ontdekte. Wetten waarmee niet alleen het universum tot stand kwam, maar die ook gelden voor alles wat in het leven tot bloei komt. Met veel vaart en humor laat hij aan de hand van zijn eigen levensverhaal zien hoe deze levensprincipes werken. Zijn lang gekoesterde wens – schrijver worden – kwam uit.

Met dit boek, vol praktische opdrachten, inspiratie en voorbeelden, heb ook jij nu alle mogelijkheden om je droom te realiseren…

Rishis website bezoekers krijgen nu een exclusieve korting op dit boek van 2 euro 50 op dit boek.
Wanneer je onderstaande bon uitprint en afgeeft aan je boekhandelaar betaal je slechts 10 euro in plaats van 12,50!

Of je kan het boek via website bestellen ( www.geertkimpen.com ) en de gegevens van deze bon kopiëren in de rubriek "Verzoek"; dan krijg je ook deze korting!

KORTINGSBON*********************************
Als Rishis-lezer krijgt u met deze bon een exclusieve korting van  2 euro 5- op de nieuwe Geert Kimpen, "Stap voor Stap." In plaats van 12,50 betaalt u slechts 10 euro!

Deze aanbieding geldt tot en met 10 september 2009.
Actienummer: 90164224
ISBN: 9789029571401
***************************************************

_______________________________________
'Wat is er van mijn wens uitgekomen? Ik kan alleen maar zeggen: alles! Alles is veranderd!’ – een van de vele lezers die met dit boek aan de slag gingen.
"Het voelt alsof ik opnieuw ben wakker gekust!" Gitta.
“Ik ga vanaf september het radio-nieuws presenteren! De eerste Turkse die dat mag doen! Iedereen zou dit boek moeten lezen!” Fatima.
“Mijn moeder heeft een nieuwe baan die alles bevat waar ze eigenlijk naar op zoek was! En dat in amper een maand!” Fiona.
“Ik heb net gehoord dat ik directeur word! Het kabbala stappenplan werkt echt!” – John.
 “Morgen is de opening van mijn eerste solo-expositie met beelden! Bedankt!” – Natasja.
"Gisteren verwoordde ik mijn droom. En wat gebeurt er vandaag. ik word net 1 minuut geleden gebeld door een televisieproducent!" Hanna
"Inmiddels heb ik ook de liefde gevonden. Ook dat heeft zich gemanifesteerd." Linda.
"Na twee keer lezen blijf ik mij verbazen over de praktische eenvoud van de tien wetten van creatie." Pyts.
“De mensen stonden in de rij bij de kassa. De driehonderd stoelen waren bezet. Alles is veranderd!” – Lilian.
________________________________________

Kijk voor meer informatie op: www.geertkimpen.com

Laat je wensen uitkomen, realiseer je dromen!

Toegevoegd op 07-06-2009 om 16:27

Met het nieuwe boek van Geert Kimpen, vol praktische opdrachten, inspiratie en voorbeelden, heb ook jij nu alle mogelijkheden om je droom te realiseren…Van de vorige uitgave werden in enkele maanden tijd 35.000 exemplaren verkocht! Honderden mensen zagen hun wens werkelijkheid worden. Voldoende reden voor een feestelijke, nieuwe en uitgebreidere uitgave door De Arbeiderspers. 10 stappen om de grootste levensdromen te realiseren, eenvoudig en praktisch uitgelegd, gebaseerd op eeuwenoude kabbalistische wetten. Ontdek nu de succesformule van Madonna en pas ze zelf toe!

In Stap voor stap van wens naar werkelijkheid vertelt Geert Kimpen(schrijver van De kabbalist en De geheime Newton) hoe hij via de kabbala de Tien Wetten van de Creatie ontdekte. Wetten waarmee niet alleen het universum tot stand kwam, maar die ook gelden voor alles wat in het leven tot bloei komt. Met veel vaart en humor laat hij aan de hand van zijn eigen levensverhaal zien hoe deze levensprincipes werken. Zijn lang gekoesterde wens – schrijver worden – kwam uit.

Stap voor stap is ook te koop in iedere boekhandel.

---

Kijk voor meer informatie op: www.geertkimpen.com 

 

Geert Kimpen – Stap voor stap van wens naar werkelijkheid

€12,50, ISBN 978-90-295-7140-1, nu verkrijgbaar!

 

Met dit boek als gids schreven en publiceerden mensen eindelijk het boek waar ze jaren van droomden, durfden ze werkelijk op wereldreis te vertrekken, vonden ze hun ware liefde, gingen eindelijk het werk doen waar ze al als kind van droomden,   enzovoort.

 

Stap voor stap van wens naar werkelijkheid… is een boek dat levens veranderd!

 

Want…

Jij bent hier met een belangrijke reden.
Jij hebt een levensmissie.
Jij hebt een talent gekregen om tot maximale ontplooiing te brengen.
Jij bent hier om het beste van jezelf aan de wereld te schenken.
Dit boek onthult de tien Wetten van de Creatie waarmee jij jouw droom kunt vervullen.

www.geertkimpen.com

Enkele reacties.
"Het voelt alsof ik opnieuw ben wakker gekust!" Gitta.

“Ik ga vanaf september het radio-nieuws presenteren! De eerste Turkse die dat mag doen! Iedereen zou dit boek moeten lezen!” Fatima.

“Mijn moeder heeft een nieuwe baan die alles bevat waar ze eigenlijk naar op zoek was! En dat in amper een maand!” Fiona.

“Ik heb net gehoord dat ik directeur word! Het kabbala stappenplan werkt echt!” – John.

 “Morgen is de opening van mijn eerste solo-expositie met beelden! Bedankt!” – Natasja.

"Gisteren verwoordde ik mijn droom. En wat gebeurt er vandaag. ik word net 1 minuut geleden gebeld door een televisieproducent!" Hanna
"Inmiddels heb ik ook de liefde gevonden. Ook dat heeft zich gemanifesteerd." Linda.
"Na twee keer lezen blijf ik mij verbazen over de praktische eenvoud van de tien wetten van creatie." Pyts.

“De mensen stonden in de rij bij de kassa. De driehonderd stoelen waren bezet. Alles is veranderd!” – Lilian.

De lessen van Papa Lucas

Toegevoegd op 06-08-2008 om 16:36

Hier zijn mensen nooit moe. Wij kennen geen mentale inspanning. Stress sloopt je. Hier ken je alleen fysieke moeheid. Je hebt hier veel minder slaap nodig omdat alleen je lichaam moet verkwikken. Papa Lucas, een Belgische Indiaan in Ecuador. Verslag van een tiendaagse voetreis door de jungle van Ecuador… door Geert Kimpen

En toen was de oude Indiaan verdwenen. Papa Lucas. Zijn slappe lichaam weg gedragen door vier Indianen. Hoe moest ik nu verder zonder hem? Ik voelde me ‘Kuifje in Ecuador’ die zonet zijn trouwste vriend had verloren. Tien dagen lang had Papa Lucas me gegidst door het Amazoneregenwoud van Ecuador. Ik liep in zijn voetsporen door de modderige bodem waar mijn laarzen in wegzonken. Een eindeloze tocht van klimmen, klauteren en struikelen. Schaatsen over slijkpaadjes terwijl links en rechts van me duizelingwekkende ravijnen gaapten. Ik doorwaadde rivieren, baande me een weg door de muur van verstrengelde planten die Papa Lucas weghakte met zijn kapmes. Hier diep in de jungle ontdekte ik hoe ver ik van de natuur was verdreven. Ik kwam tot de pijnlijke vaststelling dat ik noch een ontdekkingsreiziger noch een Indiana Jones was. Dit was de jungle voor gevorderden

Praten met de maan.

De jungle van Papa Lucas. Een 47 jarige Belg die twintig jaar geleden zijn leven vol seks, drugs en rock and roll, als roadie voor wereldberoemde artiesten, opgaf omdat hij in de jungle van Ecuador zijn hart verloor aan een Indiaanse schoonheid. Hij huwde het meisje met de vreemde eigenschap dat ze geregeld een ‘groep familieleden’ op bezoek kreeg waarmee ze dagenlang op stap ging. Die wandeltochten werden haar fataal. Voor de ogen van Lucas werd ze afgeslacht door huurlingen. Hij zelf werd gearresteerd en wekenlang ondervraagd en gefolterd. Maar het meisje had hem nooit verteld dat ‘haar familie’ kansarme en vervolgde Ecuadorianen waren die zij de grens over smokkelde. Dat ze een geheim leven als vrijheidsstrijdster had waarin ze mensen een nieuw bestaan hielp opbouwen. Dankzij zijn onwetendheid werd Lucas uiteindelijk vrijgelaten. Zijn lichaam was stukgeslagen, zijn scheenbeen stak door zijn vlees, zijn h art was verscheurt. Hij was een gebroken man en wilde niet meer leven.   Dom Enriqe, een sinistere sjamaan, redde hem. Hij verzorgde zijn open wonden met Lalu, een plant die wonden dichtbrand alsof er pure alcohol op wordt uitgegoten. Lucas wist niet dat een mens zoveel pijn zou kunnen verdragen. Maar nog belangrijker was dat de sjamaan met vriendelijke ogen doch duistere krachten, zijn h art heelde. Hij doodde de oude Lucas door dagenlang met hem te praten en nieuwe levensinzichten te implanteren. Toen Lucas ontwaakte, was hij herboren. “Hij heeft mij onsterfelijk gemaakt,” vertelde Papa Lucas me terwijl hij alweer een dikke sigaar opstak, “Er kan mij niets meer gebeuren. Twintig jaar geleden is mijn lichaam gestorven. Ik ben hier niet. Mijn geest gaat waar hij wilt. Hij is vrij. Hij is niet gebonden aan mijn lichaam. Als je zoveel fysieke pijn hebt, kun je of zelfmoord plegen of doorgaan. Ik ging door. Ik hoor hier, in de jungle. Bij mijn volk. Het volk dat me pas na tien jaar aanvaardde. Hier wil ik sterven.” Terwijl hij dat met een brok in de keel vertelde, verdween zijn gezicht in een blauwgrijze nevel van sigarenrook. “Mijn tweede vrouw heeft mij uitgekozen. Ze verloor haar man, en mijn beste vriend, aan tuberculose. In een hallucinerend ritueel, vroegen we toestemming aan onze overleden p artners. Achteraf kon Virginia, mijn nieuwe vrouw, mijn ex-geliefde die ze nooit gekend had, tot in de kleinste details beschrijven. We kregen hun zegen. En inmiddels heb ik 11 kinderen en 38 kleinkinderen. Voor mijn volk ben ik Papa Lucas. Als Virginia sterft, zal ik niet verdrietig zijn. Ik zal dankbaar zijn dat ze zo goed voor me zorgde en nu van haar rust kan genieten. Ze zal er nog steeds zijn. Haar geest is onsterfelijk en ik zal nog net zo met haar kunnen praten als nu. Bij mijn eerste vrouw was ik nog niet zo ver. Nu praat ik met de geesten. Ik praat vaak met de ex-man van Virginia. Dan steek ik voor ons beiden een sigaar op, schenk twee borrels uit en vraag hem om raad.”

 

Maar nú is Papa Lucas weg. Zijn armen bengelen roerloos langs de houten bank waar de Indianen hem neerlegden. Ik sta er vanaf nu alleen voor. Waarom moest ik deze reis ook ondernemen zonder mijn vrouw Christine, mijn dochter Zonneke, de bakens in mijn bestaan? Tien dagen lang heb ik hun stem niet kunnen horen en ik mis ze nu nog intenser dan die ene eenzame nacht toen ik tegen de maan praatte en fluisterde “Sorry Zonneke dat ik zo ver van je weg ben. Huil toch niet. Ik zal altijd voor je zorgen. Altijd.”

 

Jij bent een aap

Ik dacht terug aan onze eerste avond in de jungle toen hij me had laten kennismaken met zijn   vriend Dom Enriqe.  Op voorhand had Papa Lucas me voor deze sjamaan gewaarschuwd. “Hij is geen lieverdje. Hij gebruikt zijn macht soms voor duistere zaken. Als je veel kennis hebt, kun je dat gebruiken maar je zult het ook misbruiken, altijd. Ik heb afstand gedaan van alle kennis, van alles wat ik wist, en dat was de meest wijze beslissing ooit. Ik weet niets. Dom Enriqe heeft me vaak gevraagd of hij me mocht opleiden tot sjamaan. Maar dat heb ik geweigerd. Het zou betekend hebben dat ik vier jaar lang met hem alleen door de jungle had getrokken. Hij zou me alle natuurkrachten geleerd hebben. Alle hallucinerende middelen die er bestaan, laten proberen en mijn visioenen voor me duiden. Maar ik wil geen kennis. Ik heb een vrouw. Als ik koud heb, kruipt ze tegen me aan. Als ik honger heb, geeft ze me eten.”

Instemmend had ik geknikt. Al na één dag oerwoud had ik geleerd dat rijkdom de plek is waar je met je vrouw en kind leeft. Die nacht biggelde er een traan over mijn wang bij de gedachte aan de weduwe van mijn broer die vier maanden geleden overleed. Hij zou nooit meer terugkomen van zijn reis.

Terwijl de zon snel onderging, strekte Papa Lucas zijn arm uit over het oerwoud. “Ik heb de mooiste en de grootste tuin van de wereld. Meer verlang ik niet.” Ik huiverde toen ik door het schemergroene oerwoud een gebogen schim ontwaarde, die op ons toeliep. Papa Lucas legde zijn hand op mijn schouder. “Je hoeft niet bang te zijn voor Dom Enriqe. Hij zal je geen kwaad doen omdat hij mijn vriend is. Hij zal je de steen tonen waarover je struikelt, die voor jou de muur is waar je tegenaan loopt.” Ik zag de contouren van Dom Enrique die als een roofdier tegen de paal van de hut zat. Zijn strenge gelaat flauw beschenen door een enkele kaars. Lucas porde me om hem uit mijn h art bescherming te vragen voor onze tocht. Dom Enriqe beduidde me met een krachtig handgebaar dat ik voor hem op de grond moest komen zitten. Met enkele samengebonden bladeren sloeg hij warme lucht rond mijn gezicht. “Je bent een aap,” grinnikte hij, “Jij weet altijd wat je vast moet grijpen. Je bent sterk. Je hebt mijn bescherming niet nodig. Je bent een goed mens, je hebt een goed h art.” Zijn woorden maakten me blij. Toen nam hij een flinke slok alcohol en sproeide die over me uit. Hij nam mijn beide handen vast, en begon erop te blazen als op een misthoorn. Tenslotte inhaleerde hij heel stevig van zijn zelf gedraaide junglesigaar en blies de donkergrijze walm langs mijn haar, nek, rug en handen. Wat later was de 79 jarige sjamaan, uitgeput. “Morgenochtend om zes uur moet je de rivier in,” had hij nog als laatste raadgeving gezegd, “met je hoofd onder water. Dan zal je niets gebeuren.” De man die bij 20 vrouwen meer dan 70 kinderen had, verdween in de zw artheid van de jungle om weer op krachten te komen.

Ik was die volgende ochtend de Amazone ingegaan. Nadat ik verrukt had gekeken naar het rijk geschakeerde groene bladerdek van de bomen, had ik proestend mijn hoofd onder water gehouden en me zielsgelukkig gevoeld. Roze wolken tekenden het begin van een tocht vol junglewijsheid af.

Nu op het eind van de reis had ik papa Lucas bij diezelfde, ogenschijnlijk idyllische rivier gevonden, als een levenloos lichaam. Zijn lange benen gewiegd door de sterke stroming van het water. Ik moest nu voor hem zorgen, zoals hij tien dagen lang voor mij als een vader had gezorgd.

Een erfenis van titanium heupen.

Ik zag weer voor me hoe hij op één van onze tochten met zijn mes in een boom had gekerfd. Uit de bast stroomden dikke druppels rood bloed. Sangria de Drago. Drakenbloed. Hij smeerde het boomsap toen liefdevol uit op de uitslag op mijn been. Uitslag die me al een jaar teisterde en nu door het drakenbloed na enkele dagen verdween. Lenig als een zw arte panter was hij, onvermoeibaar en geen seconde hield hij zijn mond. “Ik heb nooit insektenbeten,” zei Lucas terwijl hij hoofdschuddend naar het heuvellandschap van rode bulten op mijn arm keek, “ik ben niet in tegenstrijd met de omgeving. Ik ben één met de natuur. Ik ben in overeenstemming met deze wereld en de geestenwereld. Ik ben een Indiaan. Ik ben de jungle”.

Het oerwoud was voor hem een open boek waaruit hij me voorlas. Hij deelde zijn onmetelijke kennis over de toepassingen van elke boom en plant die we passeerden. Hij waarschuwde me voor de verraderlijke stroming van de Amazone rivier die we samen in een kano van balserhout bevoeren. Lachend vertelde hij hoe hij ooit door zijn eigen roekeloosheid omsloeg en keihard beukte tegen de onder het water verscholen rotsen. Hoe zijn heupen kapot geslagen waren en hij in België zijn huis had moeten verkopen om zich een nieuw paar titanium heupen aan te schaffen. “Hoogmoed en arrogantie worden in de jungle altijd bestraft,” zei hij met een grijns. “Maar de mens is sterk. Het lichaam kan alles als je één bent met de natuur. Je wordt hier twee keer begraven. Na de eerste begrafenis worden je botten twee jaar later opgegraven en krijgen ze een definitieve rustplaats. Ik heb Virginia gezegd dat ze het titanium dat ze na die twee jaar zal vinden, moet verkopen. Dat zal haar een mooi fortuin opleveren.”

Nu zou dit fortuin misschien sneller geïncasseerd worden, dan Papa Lucas had durven vermoeden. Mijn h art had stil gestaan toen ik zijn uitgetelde lichaam op de oever had gevonden. Zijn ogen gesloten, zijn gelaat getergd. Geen spoor van leven. “Papa Lucas,” schreeuwde ik, “Papa Lucas, wat is er gebeurd?” Maar Papa Lucas antwoordde niet.

Al wat er is, is hoop en energie

Vanmiddag nog had ik hem aangetroffen op de kookplaats bij de geblakerde ketel die stond te koken op het vuur. Getrouw hield hij de wacht bij de Ayhuasca lianen die zeven uur moesten doorkoken om de toverdrank te maken die ik vanavond zou drinken. Ayhuasca van precies de goede leeftijd. “Als hij te oud of te jong is, dan is hij bedrieglijk. Hij moet net volwassen zijn. Precies zo oud dat hij de aap dronken maakt…” Vannacht zou hij het Ayhuasca ritueel met mij delen. Het zou het hoogtepunt van mijn reis zijn. Het was de belangrijkste reden dat ik naar hier was gekomen.

Hij had me verbitterd toegesproken bij de brandende boomstronken. Hoewel het nog vroeg op de middag was, had hij al menig glas Chitcha, een sterke drank met 50 % alcohol, achterover geslagen. “Ik moet alcohol drinken om dicht bij je te komen,” had hij uitgelegd, “anders ben ik bij mijn volk en heb je niets aan mij. De Indianen zouden me uitlachen als ze hoorden welke woorden ik gebruikte om hun wereld voor jou te openen.. Het zijn evidenties die ik je verklaar. Jíj verkeert in een staat van dronkenschap daar in de Westerse wereld. Jij ziet alles wazig. Ik moet drinken om me in jou te kunnen verplaatsen. Het doet me pijn dat ik je morgen weer naar die wereld zal zien vertrekken die ik achter me heb gelaten. Het is een monster dat je zal pijnigen en opvreten. Presteren, stress, consumeren. Wanneer je daar bent, zul je na vijf minuten al mijn lessen vergeten zijn. Ik durf te wedden dat je nu niet eens meer weet wat ik je tien minuten geleden vertelde.” Stamelend had ik geprobeerd zijn woorden te herhalen. De lessen van Papa Lucas. Vaderlijk had hij me gadegeslagen. Ik kende deze meewarige blik van hem. Dat gezicht dat me steevast deed denken aan een kruising van twee Vlaamse zangers; de kin van Raymond van het Groenewoud, en de lange zw arte lokken en stem van de charmezanger Guido Belcanto. Van deze laatste was ik in mijn vroege jeugd de manager geweest. Maar tegelijkertijd was hij ook mijn papa. Papa Belcanto die me inwijdde in de donkere krochten van de mannelijke ziel. Nadat ik uitgestotterd was, zei papa Lucas: “Jij bent een schrijver. Je houdt van boekenwijsheid. Maar zodra je iets hebt opgeschreven, verandert het niet meer. Een boek is gestolde kennis. Wat is de zin daarvan, Geert? Alles is verandering. Zelfs “Het boek der Veranderingen” is een contradictie. Hoe kan iets nog veranderen als het in een boek staat? Ze hebben me vaak gevraagd een boek over mijn leven te schrijven. Maar dan is het weg. Dan ligt het vast. Ik hou het bij de mondelinge traditie.”

Natuurlijk was ik gekwetst geweest door zijn harde, dronken woorden. In het schrijven had ik de afgelopen jaren de vervulling van mijn bestaan gevonden. Nooit eerder had ik zo duidelijk gevoeld waarom ik hier op aarde was dan toen wanneer ik de moed had gehad alle schepen achter me te verbranden en voor het schrijverschap te kiezen. Mijn boek “De Kabbalist” had vele mensen geraakt. Dagelijks kreeg ik mailtjes van lezers die zich door mijn boek geïnspireerd wisten, die het boek in hun h art sloten. Dit sloeg papa Lucas me nu uit handen. Ik begreep wel dat mijn boek hier in de jungle van weinig betekenis was. Hoogstens goed om het hout mee brandend te krijgen. Ik was verward. Toen ik de kookplaats verliet, zei hij: “Ik zie je niet als dwaas. Ik kijk niet op je neer. Je bent een mooi mens. Ik voel je energie. Je geeft me hoop. Je hebt het geprobeerd. Je hebt je met open h art overgegeven aan de jungle en aan mijn volk. Hoop en energie is alles wat er is.”

 

Vannacht zal je geesten ontmoeten

Terwijl ik zijn woorden opgeschreven had in de hangmat van mijn hut in het Indianendorp van de Quichua-indianen waar ik nu al een paar dagen logeerde, was papa Lucas blijven doordrinken bij het knisperende vuur. Meer dan zijn gezonde lichaam kon verdragen. Hij moest op stap gegaan zijn en het oversteken van de rivier moest zijn laatste kracht hebben gekost. Hoog boven ons cirkelden vier zw arte gieren met kromme bekken. Ik hield mijn hand bij zijn neus maar voelde geen warme adem. Ik legde mijn h art op zijn borst maar voelde geen h artslag. Ik was overstuur. Ik zou het toch niet op mijn geweten hebben dat papa Lucas zich uit verdriet om mij doodgedronken zou hebben? Eerst mijn broer, en nu enkele maanden later Papa Lucas? Zoveel dood kon ik niet verdragen.

Snel was ik terug naar het indianendorp Coery Wharmy (Gouden Vrouw) gelopen en had met handen en voeten betoogd dat ik papa Lucas had gevonden. Toen de Indianen papa Lucas zagen liggen, keken ze ernstig. Maar wat later schoten ze in de lach. Het was niet de eerste keer dat ze papa Lucas zo zagen. Hij was in een dronken coma, stelden ze me gerust, en ze tilden hem op. Ze legden hem te rusten in de dichtstbijzijnde niet bewoonde hut. “Die zien we niet meer terug voor morgenavond,” maakten ze me duidelijk. De aanvankelijke geruststelling dat papa Lucas nog leefde, sloeg al snel om in een andere onrust. Hoe moest het dan met het Ayhuasca ritueel vannacht? Papa Lucas zou me toch begeleiden en de woorden van de sjamaan voor me vertalen?

“Ik hoop dat je een glimp van de andere werkelijkheid zult opvangen wanneer je Ayhuasca gebruikt,” had Papa Lucas me ingewijd, “Je zult loskomen van je lichaam. Je zult in een andere dimensie stappen. Misschien zul je geesten ontmoeten.”

Een gevecht op leven en dood.

Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat Lucas me verteld had dat sjamaan Bernardo, die me de drank zou toedienen, een ‘goede’ sjamaan was. Ik trof hem in de gitzw arte hut waar slechts één kaarsvlammetje flakkerde. Tussen hem en mij stond een maatbeker gevuld met een groene, drassige brei. Het distillaat van de lianen die 7 uur hadden gekookt.. De hele dag had ik gevast voor dit ritueel en me geconcentreerd op mijn ‘vraag der vragen’. “Voor je de drank inneemt, zal je deze vraag voorleggen aan Bernardo en hij zal helpen je in je visioenen een antwoord te vinden. Ayhuasca is een negatieve drank. Hij hoort bij de zw arte geesten. Maar wat je met het antwoord doet, is aan jou,” had Lucas gezegd. Ik was woedend op hem. Als een kind dat zich verraden voelt door zijn vader. Net deze nacht had ik Papa Lucas toch meer dan anders nodig? Maar toen herinnerde ik me zijn woorden: “Ik ben net als de wind. Wil je mij in je hand vangen, dan heb je niets. Maar als je mij inademt, dan heb je mij van kop tot teen.”

Nooit heb ik zoiets afschuwelijks gedronken als de Ayhuasca. Na tien minuten begon de drank te werken. Een onpasselijke misselijkheid. Een lichaam dat ballast werd en niet meer zelfstandig kon functioneren. Virginia had me naar mijn hut begeleid. Daar had ik de hele nacht roerloos gelegen terwijl zij voor de open deur de wacht hield. Zodra ik mijn ogen dicht deed, gleed ik in die andere werkelijkheid waar Papa Lucas me zoveel over verteld had. De eerste die ik er ontmoette, was mijn negen jaar oudere broer. Maar zijn geest was niet vrij, zoals ik voor hem had gehoopt. Hij zat gevangen in een drassige modderklomp en smeekte me om hem te bevrijden. Zijn aanvankelijke dankbaarheid sloeg echter al snel om in wraak. Zijn negatieve zijde gunde mij het geluk niet dat mij op aarde te beurt viel. De onmetelijke liefde van mijn vrouw en dochter, het succes van mijn boek. Hij wilde mij aan zijn kant hebben. Laten wonen in de wereld der geesten.   Laten ervaren wat hij verloren had. Hij wilde me in zijn werkelijkheid aan de andere kant trekken. Hij joeg op mij en af en toe zag ik mezelf, zoals ik vaak gelezen had over bijna-dood ervaringen, boven mijn lichaam zweven en was er getuige van dat mijn h artslag en ademhaling weg viel. Met kracht moest ik ‘mijn geest’ terug in mijn lichaam trekken. Op andere momenten voelde ik dat ‘zijn essentie’ in mij probeerde te dringen. Dat hij als een parasiet zich vast wilde zuigen aan mijn levenskracht om weer in ‘deze wereld’ te leven. Net zoals Papa Lucas de planten voor onze voeten had weggehakt moest ik de navelstreng tussen hem en mij hardhandig doorhakken. In gedachten bouwde ik een ei van gouden licht dat net groot genoeg was om Christine, Zonneke en mij in te beschermen. Door deze schaal van liefde zou hij nooit kunnen breken, wist ik. Uiteindelijk, na een gevecht dat een nacht lang duurde, had ik hem verslagen. Toen de Ayhuasca eindelijk uitgewerkt was, voelde ik me zielsgelukkig. Ik had het boycotten van mijn eigen geluk en succes definitief verslagen. Ik was nu klaar om ten volle te genieten en bevrijd van een ballast om mijn pad te vervolgen. Papa Lucas grijnsde toen hij mijn verhaal hoorde. “Deze nacht moest je als man alleen doormaken. Dit gevecht moest je alleen leveren. Je hebt de moed gehad je eraan over te geven. Nu pas kunnen we afscheid nemen. Het ga je goed daar in de wereld die jij beschaafd noemt. Dag, Papa Geert…”

    

10 lessen van Papa Lucas

1) Ik maak me nooit zorgen over morgen want ik weet toch niet wat er morgen is? Jij leeft in een illusie. Jij plant en kijkt vooruit en geniet daardoor nooit van het moment. Wij geven alleen aandacht aan wat er nu is. Als ik mijn vrouw zeg, dat we morgen ontbijt nodig hebben, snapt ze dat niet. ‘Wat is morgen’ vraagt ze dan.

2) Ik hou van schoonheid en kijk eens hoe verwend ik ben; ik ben omringd door schoonheid. Hier mag je alles willen, want uiteindelijk krijg je alles.”

3) Hier zijn mensen nooit moe. Wij kennen geen mentale inspanning. Stress sloopt je. Hier ken je alleen fysieke moeheid. Je hebt hier veel minder slaap nodig omdat alleen je lichaam moet verkwikken.”

4) Als je hier genoeg hebt, is het goed. En als er niet genoeg is, dan gaan we wat doen. ’s Ochtends vragen wij ons af; gaan we er tegenaan of gaan we feestvieren? Als we genoeg te eten hebben, gaan we feestvieren

5) Hier doen we alles samen. We praten samen, eten samen, doen samen onze behoeftes en bedrijven de liefde in elkaars bijzijn. Wij hebben geen deuren. Waarvoor zouden we die nodig hebben? Om open en dicht te doen?

6) Wie zich niet nuttig maakt in deze samenleving, en niet het beste van zichzelf aan de stam geeft, wordt uitgesloten

7) De andere wereld is net zo werkelijk als deze. Net als dromen, die zijn voor mij net zo reëel als wat jij de werkelijkheid noemt

8) Westerse mensen worden van drie dingen chagrijnig in de jungle. Als ze niet goed kunnen slapen, niet goed kunnen eten, en zich niet goed kunnen wassen. Daarom probeer ik altijd voor deze drie basisbehoeftes te zorgen voor mijn Westerse gasten

 
9) Hoe maak je een god, als niets boven alles staat? Alles hoort bij elkaar. Er is geen god. Alles is één. Er is niets wat geen geest heeft, dus hoe zou god kunnen bestaan?”

10) Wij beoordelen mensen op hun energie. Als ze een goede energie hebben, sluiten we ze in ons hart. Mensen met slechte energie, negeren we. Energie is alles wat er is