Rishikesh Meditatie in the East & Business in the West

Toegevoegd door Saskia Beugel op 19-06-2008 om 06:10

Onverwacht meer dan vier dagen afgesneden van de buitenwereld. Althans geen bereik qua internet en telefoon... wat een rust even. In de natuur, in de Himalaya, aan de Ganges boven Rishikesh..Nothing left but mediteren, yoga, lezen, schrijven en slapen...en in die stilte onstaat weer creativiteit en kracht vanuit rust en diepe intuitie

Zo realiseer ik me wat een haastige tijd we leven: telefoon, internet, auto, vliegtuig. Alles moet altijd, snel, direct, nu, iederen heeft haast. We maken elkaar wijs dat we haast hebben. Dat het snel moet.. Waarom eigenlijk, waarom hebben we zoveel haast, waarom móet altijd alles, en waarom moet alles snel? Waarom hebben we dat in het Westen bedacht? Om veel geld te verdienen? Om anderen te slim af te zijn? Om te presteren? Om ons ego te strelen? Om wat te doen te hebben? Hier in India en andere Aziatische landen is er één ding wat mensen nooit schijnen te hebben: rijk of arm, groot of klein, CEO of straatwerker, saddhu of arts.. en dat is haast... Slowly slowly...

En als ik daar eens over nadenk... is het toch best vreemd waarom we met zijn allen bedacht hebben dat snel, snel resultaat, haast (alhoewel men steeds bewuster word en bewust kiest om meer vanuit rust te leven) nog steeds synomiem is voor goed.. Want dan kan je zoveel mogelijk dingen doen in zo een kort mogelijke tijd. Ik heb er ook last van. Meestal uit enthousiasme, soms uit rebellie (lekker de eerste zijn). Ook vaak omdat ik een ideeen stortbui krijg dat ik het écht moet laten stromen zodat het me niet blokkeert. Maar soms ook nog steeds uit angst. Dan denk ik aan wat mijn leraar in Rishikesh van de week zei: 'What you visualize will be manifested succesfully but practise patience and everything will come'.

Maar moeilijk! Zeker omdat ik alles al voor me zie en ik de neiging heb om het snel te realiseren. Maar hoe meer ik die druk en neiging tot snelheid loslaat hoe prettiger dat voor mezelf is en voor anderen om me heen waarschijnlijk ook. En hoe meer ik kan genieten van het proces zelf, het zaadje planten, dit zien groeien. Dat is toch waar het om gaat. Het gaat niet om het resultaat maar om de weg er naar toe. Dan denk ik aan de woorden van Kavafis uit Ithaka:

'Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.

Wens dat de weg dan lang mag zijn.
Dat er veel zomermorgens zullen komen
waarop je, met grote vreugde en genot
zult binnenvaren in onbekende havens,
pleisteren in Phoenicische handelssteden
om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen
van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,
ook opwindende geurstoffen van alle soorten,
opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;
dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen
om veel, heel veel te leren van de wijzen.

Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.

En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden''

En nu merk je dat er steeds meer mensen zijn die er voor kiezen om een ander leven te leiden. Niet meer voortgeduwd door haast, snelheid en angst welke leiden tot burn outs of andere klachten. Toen ik nog bij de uitgeverij zat moest het ook altijd snel, assertief, beter. Het was geen Ithaka voor mij. In het bedrijfsleven moest je ook best krachtig zijn en sterk in je schoenen staan wilde je je grenzen aan kunnen geven en het tempo bepalen zoals het voor jou goed was. Ik zat toen nog heel erg in de modus van produceren, resultaat, presteren.

Voor mijn creativiteit (levensader!) en gevoelsleven was nauwelijks ruimte, die creerde ik niet, ik wist niet hoe. Het was er wel en vaak vond ik wel ergens een gaatje daarvoor zo goed en kwaad als het ging. Maar ik wilde ook aan de wensen en eisen voldoen van een heleboel mensen om me heen.. dat betekende in ieder geval geen ruimte voor mezelf, mijn eigen gezondheid zowel geestelijk als lichamelijk. Hierdoor had ik het stuur niet meer goed in handen, ik wilde ook integer blijven dus het was voor mij een verdraaid lastig spel.

En overal in het bedrijfsleven gaat het om beter, sneller, unieker, mooier enzovoort (meestal dan de concurrent). Met als doel winst maken. Uiteindelijk gaat dit ons niet écht verder helpen en is dit allemaal door angst ingegeven en niet door kracht. Dit alles veroorzaakt stress, onzekerheid, ziektes. En dat is precies een van de redenen dat spiritualiteit groeiende is. Dr. Paul de Chauvigny de Blot, professor aan Nyenrode Universiteit heeft hierover een aantal interessante dingen gemeld in een interview met Karin Bosveld op SimplifyLife:

‘De mensen zijn levensmoe. Iedereen zoekt naar zingeving. Het heeft altijd wel geleefd, maar het leven is steeds ingewikkelder geworden. De stress neemt toe, de burnout neemt toe, het leven wordt moeilijker. De mens is moe en zoekt inspiratie. Er is een enorme geestelijke honger, want mensen hebben lang geen voedsel gehad. Zingeving is welzijn voor de wereld. In het bedrijfsleven wordt welzijn nu gebruikt als instrument om winst mee temaken. Maar het moet andersom zijn. Winst moet een instrument zijn om welzijn mee te bewerkstelligen'

Dat laatste is echt briljant gezegd. Als het bedrijfsleven er al aan denkt.... welzijn... Dan wordt in het bedrijfsleven welzijn nu gebruikt om winst te maken, winst moet een instrument zijn om welzijn mee te bewerkstelligen. Als je er echt even een beetje over nadenkt..... is dat inderdaad de enige reden om winst te maken. Geen enkele andere reden. Alle andere redenen zijn gericht op afgescheidenheid. De échte, ware reden is gericht op eenheid (non dualiteit).

Ik hoop dat Rishis een rol kan spelen voor het welzijn van de mensen achter Rishis en de bezoekers van Rishis. Om een eigen speeltuin te creeren waarbij ik zelf en de mensen om me heen goed van kunnen leven. Waarbij Rishis verder ontwikkeld word tot een plek in eerste instantie in Amsterdam met een gezond restaurant, yoga, meditatie, een bibliotheek, feestavonden, een shop met mooie producten, een loungedeel, massages, goeie consults, kwalitatief hoogwaardige opleidingen, curssen voor de individu en het bedrijfsleven. Dit idee is de oorsprong van Rishis, 'tot me gekomen ;-)' in Rishikesh. En in alle meditaties blijft het terugkomen ondanks alle uitdagingen. Gesteund door zoveel mensen die ook willen dat dit er komt en mee helpen Rishis te bouwen. Ik zou ze graag willen noemen (maar neem even een kijkje bij mensen om ze wederom te bedanken want alleen met zoveel support en goodwill kan Rishis met weinig middelen gebouwd worden. Volgens Alexander Wijnen van Aquarius Wholism.. word Rishis gebouwd met Aquarius energie. En ook nu weer ruim anderhalf jaar later hoog in de Himalaya.. blijft dit idee weer omhoog komen.

Een bijzonder fijn idee, een soort Ithaka... gericht op verbinding met jezelf en met andere gelijkgestemden. Een plek waar Oosterse spiritualiteit Westerse realiteit ontmoet. But practice patience.. slowly slowly.

Â« terug