Het
meisje loopt wat schuchter maar nieuwsgierig door mijn ruimte heen en
kijkt met grote ogen rond. Ze wordt aangetrokken door de
,
een edelsteen die op mijn bureau ligt. Ze herkent de steen en noemt hem
bij naam. Daarnaast ligt een rozenkwarts en ook die weet ze te
benoemen. De adoptieouders reageren vol verbazing: "normaal praat ze
zelden en al helemaal niet tegen vreemden, ze heeft een autistische
stoornis, noch wij - als ouders - noch hulpverleners of onderwijzers
begrijpen wat er in haar omgaat. Daarnaast eet ze al jaren heel slecht,
huilt ze veel, zijn er concentratieproblemen en lijkt medicatie niet
aan te slaan. Misschien kunt u ons helpen? Wij zijn ten einde raad.
Eigenlijk geloven wij niet in wat u doet maar onze dochter, Kim, is al
zo vanaf haar 1e jaar en wij weten het ook niet meer"
Het meisje kijkt mij aan met vertederende bruine ogen, in haar ogen
schuilt een diepe wijsheid, er is een blik van herkenning en het klikt
tussen ons. Een koude rilling gaat door me heen: het komt wel goed met
dit meisje. Het meisje en haar ouders gaan zitten, haar vader dwingt
haar meteen weer in het gareel en de steen terug te leggen. Ik geef aan
dat ze hem best even vast mag houden maar vader blijft volhouden dat de
steen terug moet op zijn plek. Het meisje begint meteen te huilen, doet
haar handen voor haar ogen en trekt zich terug in haarzelf. "Kijk zo
doet ze dus altijd, het kan soms wel uren tot zelfs dagen duren," zegt
haar vader geïrriteerd. Hoe ga ik dit aanpakken, denk ik bij mezelf.
Het meisje is duidelijk hooggevoelig en paranormaal begaafd, als medium
pik ik dat meteen op. Ik zal haar sceptische ouders dus op een
begrijpelijke manier moeten uitleggen hoe ze daar mee om kunnen gaan.
Ondertussen komt er in mijn hoofd een beeld naar voren van een jonge
Aziatische vrouw die ik met een baby onder haar arm op straat zie
lopen. Ze loopt te bedelen in een grote stad en ik krijg tevens te zien
dat zij drugs gebruikt. Het baby'tje is mager en zwak en ik krijg de
naam Anshu door. Ik vraag de ouders of deze naam hun iets zegt. Het
blijkt de geboortenaam van Kim te zijn. Vervolgens komt er een oudere
vrouw door die druk praat in mijn oor, maar ik kan het niet goed
verstaan, dus ik vraag om meer zuiverheid en probeer me beter te
concentreren. Ik vraag wie zij is en ze geeft de naam Elizabeth door en
laat zichzelf nu in een grijs mantelpak met rode kruizen zien. Het
blijkt de moeder van de adoptievader te zijn, zij was inderdaad
vrijwilligster bij het Rode Kruis. De norse blik van de man verandert
nu in een verbaasde blik. Elizabeth wil veel vertellen en dat is
prettig want niet altijd geven overledenen zoveel informatie.
Ze vertelt me dat Kim ondervoed is geweest en dat ze als basis te
weinig voedingsstoffen heeft meegekregen om haar lichaam op te bouwen,
maar ook medeverslaafd is geweest in de buik van haar moeder. Deze
beide factoren hebben volgens Elizabeth geleid tot het autisme. Ook is
ze gewend aan weinig eten en heeft dat patroon nooit los kunnen laten.
Toen Anshu 8 maanden was, heeft haar moeder haar naar het kindertehuis
gebracht en 4 maanden later is ze opgehaald door haar adoptieouders. Ze
was toen niet meer ondervoed maar nog wel mager.
De beelden gaan door in mijn hoofd en flitsen in snel tempo langs. De
huilende baby, de wanhoop van de ouders, haar schoolperiode en een
aantal hulpverleners komen langs. Veel mensen met goede bedoelingen,
maar helaas is het meisje niet begrepen.
Ik leg de ouders uit dat ik even met Kim alleen wil zijn en via de
steen weer contact met haar probeer te maken, hoe vreemd dat ook lijkt.
Haar moeder geeft aan hier wel wat voor te voelen en legt uit dat ze
ook een aantal stenen op haar kamer heeft. De vader geeft aan hier niet
in te geloven: "Als ze zo is als nu dan bereikt niemand iets bij haar"
Wanneer de ouders de ruimte verlaten, geef ik haar weer de steen. Ze
pakt hem stevig vast en ze begint me voorzichtig aan te kijken. Ik
vraag haar of ze meer stenen heeft en ze knikt ja. Welke? "Tijgeroog,
ametist," zegt ze. En zo raken we in gesprek en komt ze beetje bij
beetje meer los, ook over dingen die ze ziet en voelt. Ik leg haar uit
wat het allemaal betekent en dat ze niet bang hoeft te zijn voor wat ze
ziet en het eigenlijk heel normaal is en dat ik er ook met haar ouders
over ga praten. Ze is duidelijk opgelucht en blij dat iemand haar eens
begrijpt.
Haar ouders leg ik voorzichtig uit hoe ze met haar om kunnen gaan en
wat paranormale begaafdheid inhoudt. Maar ook dat ik zie dat haar
stofwisseling nog steeds
getriggered
wordt door de oude energie van de verslaving van haar moeder, deze zijn
nog als trillingen en informatie in haar aura aanwezig en blokkeren zo
haar functioneren. Het mooie in dit verhaal is dat juist edelsteen
remedies deze trillingen harmoniseren en transformeren naar gezonde
energie. Het meisje voelde onbewust één en ander al aan. Daarnaast heb
ik haar voedingssupplementen gegeven om belangrijke bouwstoffen aan te
vullen. Een maand later komt het meisje weer binnen. Een totale
metamorfose, ze praat, ze lacht, ze eet en op school kan ze zich beter
concentreren. Inmiddels gaat het nog steeds goed met haar. Zelf was ik
nog nieuwsgierig naar de betekenis van haar naam Anshu. Deze betekent
'straal van licht'. Heel bijzonder.
Artikel op www.vrouw.nl
www.innergiek.nl
Volg Rishis op: